woensdag 25 juli 2012

Loslaten en toevertrouwen

Het was lang stil op kriebelbuiken, maar we zijn er nog hoor! Alive and kicking! (dat laatste geldt vooral voor de kleine jongen in mijn buik)

Gisteren was het weer tijd voor haptonomie. De eerste twee keer kon J. er door omstandigheden niet bij zijn, maar vanavond was hij van de partij. B. was deze keer thuis bij onze dochter, dus gedrieën zaten we bij Afke. Na eerst wat gepraat te hebben over hoe het gaat met mij en met de aanstaande ouders, mocht ik plaatsnemen op de bank. Afke ging samen met K. meer ruimte maken voor de baby in mijn buik, door op een bepaalde manier handen onder mijn lichaam te leggen en ze er langzaam onder vandaan te trekken. Heel bijzonder om te zien hoe mijn buik langzaam platter werd. Het was alsof ik in de bank wegzakte en de baby kreeg inderdaad meer ruimte.

Even later mocht ik op mijn zij gaan liggen. Nu was de beurt aan J. om dichtbij zijn zoon te komen. Hij legde zijn handen onder mijn buik en vormde een soort kommetje met zijn handen. Ik probeerde me zo goed mogelijk te ontspannen en mijn logeerneefje "los te laten". Na een poosje voelde J. dat zijn zoon zich echt in zijn handen nestelde. K. stond erbij en Afke opperde dat J. één hand langzaam terug zou trekken en dat K. haar hand onder mijn buik zou schuiven, zodat ze samen dat kommetje zouden vormen. En ook K. voelde haar kind in haar hand liggen en zachtjes bewegen. Wat was dát mooi en wat waren ze dichtbij. Ik heb tijdens mijn vorige zwangerschap nooit geweten dat je op zo'n mooie manier contact kunt maken met je kind. En juist voor K. en J. zijn dit soort momenten onbetaalbaar. En ik ben blij dat het zo goed en vertrouwd voelt om K. en J. zo dichtbij te laten komen.

Zelf voelde ik er niet zoveel van. Ik merkte dat ik me een beetje terugtrok. Ik gunde vader en moeder het onderonsje met hun zoon en was heel ontspannen en heel ver weg in gedachten. Het voelde goed om hun het kindje toe te kunnen vertrouwen. Dat moet ik straks immers ook doen.

Ik bemerk bij mezelf sowieso een bepaalde afstand. Natuurlijk hou ik van het neefje in mijn buik, maar ik huil niet bij echo's, bij schopjes of bij andere mijlpalen. Waar ik bij mijn vorige zwangerschap om werkelijk álles de sluizen opengooide, vind ik het nu allemaal wel heel mooi, maar laat ik het net iets minder dichtbij komen. Het lijkt een soort zelfbeschermingsmechanisme. Niet iets wat ik bewust heb ingeschakeld, maar ik word me er wel steeds meer bewust van dat het er is. En ik denk dat het goed is.

Straks moet ik gaan bevallen en moet ik loslaten. Loslaten en toevertrouwen, dat is waar Afke gisteravond ook steeds op terugkwam, loslaten en toevertrouwen. Ik weet dat ik het kan, maar ik weet ook dat het leeg gaat voelen. Straks is mijn rol ineens uitgespeeld, ben ik geen draagmoeder meer, maar gewoon E. Na jaren van voorbereiding en negen maanden zwangerschap is het dan voorbij.

Ik weet dat ik stevig in mijn schoenen sta, maar ik wil ook niet doen alsof het niet moeilijk gaat zijn. Gelukkig heb ik heel veel lieve, betrokken mensen om me heen en weet ik dat B., J. en K. me op zullen vangen. Stiekem kijk ik er ook wel naar uit om mijn eigen lijf en leven weer terug te krijgen. Het komt wel goed met mij, dat weet ik zeker.