maandag 30 april 2012

A boy!

Vijftien weken en drie dagen oud was hij afgelopen vrijdag. Op die dag hebben we met de echo heel duidelijk kunnen zien dat we een jongen krijgen! Het was weer zo'n super moment; een nadere kennismaking met onze baby die, nu we weten "wat het is", weer een stukje dichterbij voelt. Bij onze vrienden in het ziekenhuis, met J, B en de kinderen erbij, stonden we met z'n allen om E heen in de echo-kamer van mijn vriendin. Binnen enkele seconden al zagen we 'het', geen twijfel mogelijk. Het was zo leuk, de kinderen mochten zelf ook even de echokop vasthouden en de baby opzoeken in E's buik. Ik heb het zelf ook even geprobeerd, niet eenvoudig trouwens... Alhoewel een aantal vrienden, maar ook E, B en J hadden gegokt op een meisje, heb ik alleen maar beelden gehad van een jongen. Terwijl natuurlijk een meid ook heel leuk was geweest. Maar op de één of andere manier voelde het niet zo. Een paar dagen terug, toen ik 's nachts wat wakker lag, zag ik in gedachten mezelf over een jaar of wat lopen samen met twee jongens. Twee van die lange types, twee die mij bij horen. En vorige week, toen ik met de laptop op schoot zat te surfen op namensites, las ik J een jongensnaam voor waar hij gelijk enthousiast op reageerde. En ik had datzelfde gevoel. En nu weten we dan dat het inderdaad zo is. Een jongen. Geweldig! We hebben de naam met E en B gedeeld, het zou toch gek voelen als wij een naam zouden kiezen waar E en B helemaal niets in zien. E reageerde met een "ik had deze naam zelf ook kunnen kiezen", dat vond ik natuurlijk leuk om te horen. Voorlopig heb ik er weer zo'n 15 prachtige echo-plaatjes bij, wat zijn ze ontzettend mooi. Over zo'n vier weken staat de 20 weken echo gepland: weer meer kindje zien en heel erg hopen dat alles er net zo goed uit zal zien als bij deze echo!

donderdag 26 april 2012

Borstvoeding

Sinds gisteren ben ik aan de pil. Ja, inderdaad, ik bedoel dé pil, anticonceptie. Wat lacherig heb ik de strip, zoals dat hoort, naast mijn bed gelegd om 'm vooral niet te vergeten voor ik ga slapen. De bedoeling hiervan is om mijn lijf min of meer voor de gek te houden, om het stofjes aan te laten maken die ervoor zorgen dat het líjkt alsof ik zwanger ben. Zodat met een beetje hulp van buitenaf melkproduktie op gang komt. Omdat ik namelijk ga proberen om zelf borstvoeding te gaan geven aan de baby. Na de geboorte van mijn zoon heb ik ruim 5 maanden zelf gevoed en heb dat ervaren als heel bijzonder en intiem. Toen ik hoorde dat de mogelijkheid bestaat om zelf mijn baby te gaan voeden door mijn lijf te manipuleren en melkproduktie op gang te brengen, was ik eigenlijk gelijk gemotiveerd om dit te proberen. En dus ben ik gisteren gestart met de voorbereiding hiervoor. Ik realiseer me dat het ook tegen kan vallen of zelfs niet gaat lukken. Immers, de komende maanden oestrogeen en progesteron slikken samen met nog een ander medicijn en vanaf 6 á 8 weken vóór de bevalling starten met meerdere malen kolven per dag is niet niks. Zoals ik me er nu bij voel zal ik het niet tot een frustratie laten worden als het niet lukt of niet vol te houden blijkt, maar dat ga ik dan vanzelf wel zien. Toen ik er over nadacht bedacht ik me dat als ik het níet zou proberen, ik na de bevalling, wanneer de baby op mijn borst ligt, ik daar vast spijt van zou krijgen. Zo van "had ik het nu maar geprobeerd". Het lijkt me zo geweldig als het lukt! E, onvoorstelbaar lief en bijzonder, heeft aangeboden om, zolang als zij dat volhoudt, borstvoeding te willen gaan kolven voor de baby. Dit ontroerde me enorm, zoveel motivatie als zij aan de dag legt. Sowieso krijgt op deze manier de baby E's eerste borstvoeding mee, de zo essentiële colostrum. Borstvoedingsdeskundigen hebben voor alles een oplossing gevonden: ook de colostrum van E. kan ik zélf geven met de baby aan mijn borst. Door middel van een zogenaamde borstvoedingshulpset. Een flesje aan een koordje wat je om je nek doet met daaraan een flinterdun slangetje dat ik op mijn borst vastplak. Babies schijnen zonder veel problemen de borst inclusief slangetje te pakken en zo krijgt 'hij' via een eenvoudig omweggetje de zo gezonde voeding binnen. Het leek me nogal omslachtig, maar nadat ik het eenmaal heb gezien, ben ik 'om'. Hopelijk kan ik over een paar maanden een aardige inschatting maken over hoe het zal gaan. Tot die tijd blijven die pilstrips trouw op mijn nachtkastje liggen!

woensdag 18 april 2012

Goed gesprek

Vorige week had ik een bijzondere ontmoeting met een "lotgenoot". Een lotgenoot, M, met net zoveel geluk als ik. Onze verhalen bijna identiek; allebei jong met een druk en leuk bestaan, een gelukkige relatie en een kinderwens. Kampend met wat vage klachten waar we onvoldoende aandacht aan besteedden. Allebei geconfronteerd worden met de diagnose baarmoederhalskanker en de verpletterende boodschap te horen krijgen dat je baarmoeder verwijderd moet worden. En er dus een dikke streep komt te staan door zwanger worden.
Ook zij heeft een engel van een schoonzus, een fantastische vrouw, die met de steun van haar man, het besluit nam draagmoeder te willen zijn van het kindje van haar schoonzus en zwager. Net zoals bij ons....

Ik ontmoette haar ruim twee jaar geleden op de website van Freya en we hadden een paar keer mailcontact. Ze bleek mij bij in de buurt te wonen en bood aan haar ervaringen met mij te delen. Ik heb een tijdje terug contact met haar opgenomen en ze reageerde gelijk enthousiast. Zo leuk. Het was een schot in de roos. De herkenning in haar verhaal vond ik fijn en bemoedigend, bijzonder dat we zoveel gemeen bleken te hebben.
Ik vroeg haar het hemd van het lijf, het voelde al snel vertrouwd. Behalve de herkenning heb ik ook veel aan haar verhaal gehad over juist de voor mij nog onbekende terreinen, zoals E's bevalling en de periode daarna.
Misschien dat M. een tikkie nuchterder is dan ik, maar de manier waarop ze vertelde over hoe zij dat met z'n vieren gedaan hebben, zorgde voor ruimte in mijn hoofd. Ruimte in plaats voor de wat sentimentele gedachten die af en toe nog in mijn hoofd ronddwaalden. En maakten dat ik nog een paar dagen ervoor een giga huilbui had gehad omdat ik mezelf heel zielig vond dat ik de bevalling niet nog een keer zelf zou kunnen doen. Het gesprek dat ik met haar had ijlde nog enkele dagen na en maakte dat ik meer en meer het gevoel kreeg die sentimentele gevoelens los te laten en een volgende fase in te gaan. En me stabiel te voelen bij het feit dat "het is zoals het is". Punt. En dat dat iets heel moois is, want J. en ik krijgen op een super bijzondere manier een baby!
Het loslaten maakt dat ik met 'aangepaste' ogen naar zo'n uniek moment als de bevalling kan kijken en E. haar wensen en ideeën met overtuiging en liefde omarm.

M, ontzettend bedankt voor je open, nuchtere en verhelderende verhaal, wat hebben jullie dat met z'n vieren mooi gedaan. Ik hoop oprecht dat we elkaar vaker zullen ontmoeten. Ik heb er heel veel aan gehad en vond het heel gezellig.

dinsdag 17 april 2012

Gekriebel

Ik leef nog hoor! Het is al een poosje geleden dat ik hier wat van me liet horen. Ik heb dan ook niet zo vreselijk veel te melden. Het gaat best goed. Niet geweldig, want ik blijf misselijk en ik zie de toiletpot nog veel te vaak van dichtbij, maar over het geheel genomen mag ik niet mopperen.

Mijn buik groeit. En flink ook. Ik heb de geijkte vragen (Weet je zeker dat het er maar één is? Hoe lang moet je nog? Wáááát, zo lang nog?!) alweer gehad. Ik vind het erg leuk dat het al te zien is dat ik zwanger ben, ik hoop alleen dat het groeitempo wel een beetje af gaat nemen, anders zal ik straks gelijkenissen vertonen met Moby Dick. Wel heel fijn ook voor K. en J. dat ze kunnen zien dat hun kindje in mij groeit.

Inmiddels voel ik m'n kleine logé ook. Een onmiskenbaar gekriebel in mijn buik. Nog nooit was de naam van dit blog zo toepasselijk! Geweldig hoor, dat ik het voel, maar ik vind het best confronterend dat ik K. en J. dit niet kan laten voelen. Daarvoor zullen we toch echt nog flink wat geduld moeten hebben. Gelukkig is de volgende echo alweer in zicht! Misschien weten we over anderhalve week of  K. en J. een zoon of een dochter krijgen. Spannend! K. en ik hebben verschillende voorgevoelens. Misschien moeten we er maar eens geld op gaan zetten.

Een onsamenhangend relaas(je) van mij deze keer, maar jullie zijn in elk geval weer even op de hoogte.

zaterdag 7 april 2012

De tijd vliegt

Afgelopen dinsdag was de 'magische' grens van 12 weken. Alhoewel mijn vertrouwen per week al groeide, voelde dit toch weer als zo'n mijlpaalmoment.
Gelukkig voelt E. zich eindelijk ook een stukje beter en is minder misselijk. Heel gaaf vind ik het dat een beginnend buikje zichtbaar is! Tatatataaaa!
Waren de eerste weken van de zwangerschap met name bijkomen van het gevoel dat het gewoon écht zo is en daar vervolgens vreselijk zorgelijk door worden, nu lijkt in mijn hoofd een knop te zijn omgegaan en krijg ik er steeds meer vrolijke energie van. Soms zo'n gevoel als 'van vleugels ervan krijgen'. Heerlijk om ermee bezig te zijn! Maar, ook gemerkt ermee bezig moéten zijn.
Een opsomming van één week 'geregel': ziektekostenverzekeraar informeren, kraamzorg aanvragen (zowaar 50% van de uren als tijdens een 'normale' situatie!), informatie opvragen bij het kinderdagverblijf, bellen met de Raad voor de Kinderbescherming, informatief gesprek bij de lactatiekundige over mogelijkheid om zelf borstvoeding te gaan geven (bij mijn schoonzus H, alle deskundigheid dicht in de buurt :-)) en een gesprek met de personeelsadviseur op mijn werk over mogelijkheden rond verlof. Tel daar nog bij op dat E. gisteren een afspraak voor de 20 weken echo heeft gepland (!) en opeens bedacht dat ze nog bloed moet laten prikken vóór we over 2 weken weer bij de verloskundige zijn en weet dat we er, naast gezinnen en werk, best druk mee zijn.

Vrijdag hadden E. en ik het erover dat we eigenlijk sinds eind januari niet meer een hele avond met zn vieren hebben gehad, zonder kinderen erbij, om even rustig te kunnen bomen over alles wat ons bezighoudt. Natuurlijk hebben we veel contact, zeg maar dagelijks, maar dat is toch vaak kort en snel of met iets praktisch. Of met zn tweeën, zonder de mannen. Terwijl we allevier wél de behoefte voelen om te kletsen over hoe het gaat en hoe het voelt. Het is belangrijk: hoe close we ook zijn, hoe goed het ook voelt, we moeten er vooral voor zorgen dat dat ook zo blijft. Door te blijven praten en helder te zijn over gevoelens, ideeën en verwachtingen. Heel fijn dan ook dat we maandag eindelijk weer zo'n avond hebben gepland! Ik kijk ernaar uit.