Even voorstellen...

Poeh, de eerste blog ooit in mijn leven. We hadden het er al een paar keer over gehad. Dat het een leuk idee zou zijn wanneer mensen die zo betrokken zijn bij ons 'avontuur', mee zouden kunnen lezen wat we beleven en wat er zoal gebeurt. Wel makkelijker gezegd dan gedaan merk ik nu, want wat schrijf ik nu wel en wat niet?!

Eerst maar eens voorstellen, want ik ken natuurlijk niet alle lezers persoonlijk.

Ik ben dus K., nu 38 jaar en getrouwd met J. We wonen in Noord-Holland op een heerlijke plek. Ik heb een geweldige zoon van bijna 7 en J heeft 3 fijne dochters van 21, 16 en 7 en een schat van een zoon van 12.

Ruim 3 jaar geleden, een paar maanden nadat J en ik heel bewust besloten hadden te proberen om samen een kindje te krijgen, kregen we nieuws waardoor de wereld even stil kwam te staan. Ik bleek baarmoederhalskanker te hebben en het was onduidelijk hoe ver het was.

Vrij snel werd duidelijk dat om de hele tumor te verwijderen mijn baarmoeder eruit zou moeten. Ik kan niet meer bedenken hoe vaak ik door dat bericht heb moeten huilen...

Omdat mijn arts wist van onze kinderwens heeft hij ons vrij snel gewezen op hoogtechnologisch draagmoederschap (htdm). Een genetisch eigen kindje van J en mij, dat groeit in de baarmoeder van een andere vrouw. Die we toen natuurlijk nog niet hadden.

Nauwelijks bekomen van het bericht "je hebt kanker" en de operaties die volgden moesten we een beslissing nemen om te gaan proberen embryo's te maken voor het eventuele geval we ooit zouden gaan voor htdm. Want door de bestralingen die nog volgden zouden mijn eierstokken het misschien niet overleven. En ik dus het risico liep vervroegd in de overgang te raken en geen eicellen meer zou produceren. Een bizarre tijd dus,tegelijkertijd letterlijk na te moeten denken over leven en dood.

Toch zijn we er toen voor gegaan en ondanks dat het zowel fysiek en mentaal wel heel veel tegelijk was, gaf het óók heel veel kracht en hoop. Zeker toen er 6 sterke embryo's van J. en mij de vriezer in gingen en na een half jaar bleek dat ik ook nog 1 werkende eierstok had.

E. en B. wisten vanaf het begin van onze kinderwens en we hebben daar met zn vieren ook altijd heel open en intens over gesproken. Een klein half jaar na de geboorte van hun eigen dochter hebben ze ons verteld draagouders te willen worden van ons kindje. Ik weet het nog heel goed, het was op een avond vóór wij op vakantie gingen. Verdwaasd, blij, emotioneel en soms ongelovig zijn we op vakantie gegaan en had ik na een week een torenhoge rekening van het gesms met E. Nu anderhalf jaar later zijn we samen ongeveer 1000 en 1 gesprekken verder, hebben we alle medische en psychologische hindernissen genomen en hebben we toestemming van het ziekenhuis om te mógen beginnen. Letterlijk zijn de handtekeningen gezet door ons en het ziekenhuis. Het is spannend, we staan aan de vooravond van misschien wel de meest spannende gebeurtenis van mijn leven. Het voelt op dit moment nog spannender dan toen ik zelf zwanger was. We zijn al zo ver gekomen, ik ben er klaar voor, met verschrikkelijk veel kriebels in mijn buik! Fijn dat jullie meelezen, betrokkenheid voelt goed en zal ik vast hard nodig hebben zo nu en dan.

Wordt vervolgd....

K.

Kriebels

Kriebelbuiken.

Het leek ons de perfecte naam voor een blog over ons avontuur. Want zo voelt het; als een groot avontuur. Wat ontstaan is uit een groot persoonlijk drama is nu iets geworden van grote waarde. Als we denken aan wat ons nog te wachten staat, of het nou positief zal zijn of negatief, kriebelen doet het in onze buiken. En hopelijk zal ik, over niet al te lange tijd ook échte kriebels voelen. Dat zou betekenen dat we op de goede weg zijn een diepgekoesterde wens te vervullen: een kindje voor Ka en haar man.

Ik ben E. K. is de zus van mijn man en de liefste vriendin die ik me maar kan wensen. Een paar jaar geleden werd K. ziek en verloor ze daardoor haar baarmoeder. Dit terwijl zij en haar man J. zo graag een kindje wilden krijgen samen.

Al snel bleek dat draagmoederschap de enige manier zou zijn om samen een kind te krijgen dat ook genetisch helemaal hun eigen kind zou zijn. Toen K. en J. dit vertelden voelde ik meteen dat ik dit zou willen doen voor ze. Ik wilde zelf echter ook erg graag een kind met mijn man (B.) en een voltooid gezin is één van de voorwaarden waaraan je moet voldoen om draagmoeder te mogen zijn (bij hoogtechnologisch draagmoederschap). En zou ik het kunnen? Om dat te weten moest ik eerst meegemaakt hebben wat een zwangerschap met me zou doen. Onze wens ging snel in vervulling. Ik was binnen de kortste keren zwanger en was dolgelukkig. Mijn zwangerschap verliep geweldig. Ik heb ervan genoten. Toen (inmiddels twee jaar na dat eerste gesprek over draagmoederschap) ons kind er was en ons gezin dus compleet was, hebben B. en ik aan K. en J. verteld dat ik hun kindje wil gaan dragen. Dit was het begin van ons avontuur. Een avontuur dat ons nóg dichter bij elkaar heeft gebracht.

Na een traject van medische en psychologische onderzoeken kregen we van het VUmc (het enige ziekenhuis in Nederland dat zich met hoogtechnologisch draagmoederschap bezighoudt) groen licht en in oktober wordt, als alles goedgaat, een eerste embryo in mijn baarmoeder gebracht. Dit zal in Utrecht plaatsvinden, omdat de embryo's daar nu in de vriezer wonen.

Dit blog is voor al die lieve mensen die nu al zoveel interesse tonen in ons avontuur. We houden jullie graag op de hoogte!

E.