Ik vond het een moeilijke dag vandaag.
Vandaag om half vier moesten we ons melden bij de rechtbank, alwaar een rechter zijn licht over onze situatie zou laten schijnen. B. en ik moeten namelijk van het ouderlijk gezag ontheven worden, om K. en J. de voogdij over kleine S. te kunnen laten krijgen. Het klinkt allemaal niet zo ingewikkeld en dat is het ook niet. Niet als je het puur als een formaliteit beschouwt. Maar daar zit het hem nou net in; voor mij is het geen formaliteit. Voor mij is het een gevoelskwestie en het doet pijn.
Het doet pijn dat ik, als toegewijde moeder, straks achter mijn naam heb staan dat ik van het ouderlijk gezag ben ontheven. Dat de zwaarste maatregel die tegen een ouder getroffen kan worden aan mij is opgelegd. Dat ik heb moeten verklaren niet voor mijn neefje te kunnen en willen zorgen. Wat een onzin! Ik kan het best! En mocht het nodig zijn, dan doe ik het ook met alle liefde van de wereld. Ik heb negen maanden voor hem gezorgd, dan zou ik het nu ineens niet meer kunnen en willen?
Helaas voorziet onze wetgeving niet in dit soort situaties. Het is triest dat we ons moeten behelpen met knip- en plakwerk van wet- en regelgeving. Dat dit soort zware maatregelen nodig zijn, om een kindje -uit liefde gedragen en geboren- écht kind van zijn ouders te kunnen laten zijn.
De rechter begreep onze situatie. Hij benoemde dat we met een formaliteit te maken en hebben en heel subtiel liet hij zelfs doorschemeren begrip te hebben voor het ongemak van onze situatie. Binnen vijf minuten stonden we weer buiten. Natuurlijk was dat fijn, Natuurlijk hadden we het slechter kunnen treffen, maar feit blijft dat ik straks een kruisje bij mijn naam heb staan. Terwijl ik een kind heb gedragen uit liefde. Terwijl ik een gezin compleet heb gemaakt. Dat maakt me verdrietig.
Dat K. en J. straks, na een jaar, hun eigen kind moeten gaan adopteren om ook op papier de vader en moeder van S. te zijn. Dat ze op zes maart (uitspraak van de rechtbank) te horen krijgen dat ze de voogdij over hun eigen kind hebben gekregen, terwijl hij al vier maanden zo'n vanzelfsprekend deel van hun gezin is.
Het klopt gewoon niet. Het klopt niet en het moet anders. Bij deze beloof ik dat ik me ervoor in zal blijven zetten dat er iets verandert. Wat wij hebben meegemaakt is iets moois. Dat verdient een betere behandeling dan dit.
Na de zitting gingen we met z'n allen nog even een glas wijn drinken. Ik had S. op schoot en gaf hem de fles. Ik zag K. glimmen van trots en ook J. straalde. Hoe moeilijk vandaag ook voor me was, het zien van dit geluk maakte alles goed. Hier heb ik het voor gedaan en hiervoor heb ik ook dit over. Het is goed.
