Lieve S.,
Ik moet even een hartig woordje met je spreken. Zoals ik al eerder schreef, heb ik er best moeite mee om ver bij je vandaan te zijn. Deze keer ben ik op Corsica. Ja, daar heb ik zelf voor gekozen, daar ben ik me van bewust. Maar vond je het nou écht nodig om te gaan lopen terwijl zoveel kilometers land en zee tussen ons liggen? Kon je nou niet even twee weken wachten? Ik begrijp het best hoor. Zo met je eerste verjaardag in zicht was het tijd voor grote stappen. Jij neemt dat letterlijk. Ook daarvoor alle begrip, maar ik kom vrijdag terug. Dat is nog vóór je verjaardag. Beetje jammer dit. Ik reken erop dat je om de pijn te verzachten met mama even flink oefent op "tante". Dat zijn maar twee lettergrepen. Dat moet te doen zijn.
Goed. Nu dat uit de weg is kunnen we het over leuke dingen hebben. Ik had het er net al zijdelings over: je verjaardag. Over ruim een week vieren we je eerste verjaardag. Ik geloof er overigens niets van. Het is heus nog geen jaar geleden dat ik weeën wegpufte op het verjaardagsfeestje van mijn dochter. Dat ik op het kraambed in het ziekenhuis opzij keek en daar de betrokken ouders en mijn betrokken echtgenoot zag facebooken op hun telefoons. En het is al helemaal geen jaar geleden dat ik je de wereld in lanceerde, je moeder je opving en jou op mijn borst legde. Uitgesloten. Maar goed, men lijkt vastbesloten mij wijs te willen maken dat dat allemaal een jaar geleden is, dus ik speel het spel maar mee.
En dan de vraag: wat geef je iemand die je vorig jaar het leven en een stel ouders gaf? Kun je dan met een speelgoedauto of een knuffelbeest aankomen? Je krijgt in elk geval een verjaardagstaart van me. Die maak ik zelf. Heb ik ook dit jaar nog een beetje een scheppende rol. En verder... tja... ik heb nog een week om me daarover het hoofd te breken.
Weet je S., het is heel gek. Jouw verjaardag voelt ook een beetje als mijn verjaardag. Vorig jaar op 7 oktober veranderde mijn leven definitief. Op dat moment dacht ik nog dat mijn draagmoederschap zou eindigen na jouw geboorte. Dat ik vanaf dat moment tante zou zijn van een lief jongetje en het leven dan gewoon verder zou gaan. Inmiddels weet ik beter. Het draagmoederschap begon toen pas echt en zal voor altijd deel van me blijven. Ja, ik ben inderdaad tante geworden van het liefste kleine jongetje van de wereld, maar met jouw geboorte ben ik een ander mens geworden. Zelfbewuster, meer overtuigd van mijn kracht, maar vreemd genoeg tegelijkertijd kwetsbaarder. Ik ben blij met wie ik, mede dankzij jou, geworden ben. Ook dat vier ik volgende week.
Tot slot wil ik het even over je ouders hebben. Let je volgende week een beetje op je moeder? Geef haar af en toe maar een extra kusje of een lekkere knuffel. Je moeder is een emotioneel typje. Ik denk zomaar dat ze volgende week regelmatig waterige oogjes krijgt als ze naar je kijkt. Niets nieuws onder de zon, maar gewoon nóg een beetje meer dan normaal. En je vader, die is zó trots op je dat hij bijna naast zijn schoenen gaat lopen. Als hij weer eens loopt op te scheppen over zijn genetisch materiaal met jou als resultaat, verstop zijn schoenen dan maar. Of stop er een afgesabbelde broodkorst in en zeg dan met je ogen: "ook dat zijn jouw genen papa!". Vindt-ie leuk.
En lieve S., kom je volgende week ook nog heel even bij mij op schoot? Gewoon even jij en ik? Even net als vroeger?
Kus,
je tante
