Hormonen en gevoel

Gisteren waren we met z'n vieren naar de partneravond van de zwangerschapscursus van E. In de voorgaande sessies besteedde E. vooral aandacht aan ontspanningsoefeningen en ademhalingstechnieken, maar deze avond stond in het teken van de bevalling. Het was leuk dat wij daar ook bij mochten zijn. Op weg er naartoe vroeg ik J. naar wat technische details rond bevallingen, die hij, terwijl ik notabene zelf bevallen ben, zich beter wist te herinneren dan ik. Sowieso heb ik het gevoel deze zwangerschap en alles wat er mee samenhangt, nog veel bewuster te ondergaan dan mijn eigen zwangerschap acht jaar geleden. Daarin gingen de dingen meer 'als vanzelf' en minder onder het vergrootglas gelegd van waaruit ik deze zwangerschap nu bekijk. De docente nam het hele verhaal met ons door: de 3 fasen van weeën, de verschillende houdingen tijdens het bevallen en natuurlijk de rol van de partner tijdens de hele gebeurtenis. Verder ging ze in op de functie van het vrijkomen van diverse hormonen tijdens de bevalling. Over de aanmaak van oxytocine en endorfine, die tezamen ervoor zorgen dat een vrouw tot zo'n enorme krachtexplosie kan komen. Het was een duidelijk verhaal en klonk ons logisch in de oren. Genuanceerder ligt het wellicht toch wat met de beweringen over de invloed van andere zwangerschapshormonen. Vrouwen kunnen er door in bezit genomen worden, chagrijnig worden, onredelijk of juist overdreven vrolijk. Emotioneel worden ook of in zichzelf gekeerd. Het zijn hormonen die maken dat vrouwen zich tijdens hun zwangerschap anders voelen dan anders. E. en ik hadden het er laatst over. Over hoe dat bij haar voelt. Zij zei niet zoveel te merken van dit soort veranderingen. Behalve haar vergeetachtigheid en haar (gewoonlijk vreemde) opruimwoede, tot en met het uitpluizen van haar makeup-tasje aan toe, is zij niet heel veel anders dan anders. Heeft eerder minder emoties dan méér lijkt het wel. Iets wat voort zou kunnen komen uit een zekere zelfbescherming, omdat zij weet dat deze zwangerschap een hele andere is dan haar vorige. Ik daarentegen onderga geen enkele hormonale verandering. En toch giert er met regelmaat iets door mijn lijf wat totaal anders voelt dan anders. Ik voel het als ik naast E. zit op de partneravond en luister naar de uitleg over de naderende bevalling. Ik voel het ook als ik E. begroet en even met mijn hand over haar buik strijk. Ik kijk opeens met bovenmatige belangstelling naar alle boekjes en folders over babybenodigheden en kan me niet bedwingen dat ene leuke rompertje mee te nemen als ik door de Hema loop. Ik maak me druk over of het ontwerp van het geboortekaartje wel op tijd af komt en op welk moment we de Maxi-cosy vast in de auto moeten zetten. En tijdens al dit soort momenten voel ik dus van alles. Mooie en hevige gevoelens, waar ik blij van word. Verder ben ik me toch emotioneel door echt van alles en nog wat. Bij iedere echo schiet ik vol, bij een babyschopje tijdens een haptonomie-sessie idem dito en bij de gedachte aan de bevalling voel ik een en al opwinding. Maar ook bij sentimentele liedjes op de radio of een documentaire op tv over een tragisch verongelukte avonturier, hou ik het niet droog. En zelfs vanavond had ik het nog: Ranomi die goud behaalde op de 100 meter vrije slag bezorgde me natte ogen en een brok in mijn keel. Ik kan er niks aan doen, het gebeurt me gewoon. Hoezo hormonen?! Ik zit gewoon barstensvol emoties en gevoel: ik krijg een kind!