Hij is er! deel 2

Het is nu 18 dagen geleden dat S. is geboren en de hoogste tijd om van me te laten horen. Geloof me, de afgelopen 2 weken ben ik zo in beslag genomen geweest door....ja door eigenlijk álles, dat ik er niet eerder toe gekomen ben. Al meerdere keren hebben E en ik, J en ik, B en ik, wij met zn vieren, 7 oktober geëvalueerd en erop terug gekeken. Het is een ervaring voor het leven geweest, werkelijk met niets anders te vergelijken. Alhoewel ik mijn eigen bevalling 8 jaar geleden heel indrukwekkend vond, overtreft deze bevalling dat. Ik vind in detail vertellen over E's bevalling te persoonlijk en te intiem voor een openbare blog, dat doe ik dan ook niet. Maar wat ik er wel over kwijt wil, is dat wat wij er ons bij voor hadden gesteld, waar we op hadden gehoopt en wat we daar met zn vieren gevoeld en beleefd hebben grotendeels uitgekomen is. Het is ook heel heftig en zwaar voor E geweest, maar ook zij kijkt er met een heel goed gevoel op terug. Ze heeft het echt geweldig gedaan! Ik hoop dat ik de print van die dag die zo vlijmscherp in mijn geheugen gegrift staat nooit meer kwijt zal raken. Goud waard! De rit terug naar huis, S achterin in de Maxi-cosy en ik ernaast, is ook zo'n moment. J en ik elkaar via de spiegel doorlopend grijnzend en geëmotioneerd aankijkend, het kleine ventje in zijn net aangetrokken nieuwe kleertjes piepklein in zijn 'bakje', zo reden we met een slakkengangetje in het holst van de nacht over de Afsluitdijk richting huis. Dit moment hadden we al zo vaak de revue laten passeren en nu het zover was, was het nog 10x magischer dan gedacht. Nu is hij 'al' 18 dagen bij ons en voelt het heel natuurlijk en vanzelfsprekend dat hij er is. De andere kinderen zijn ontzettend lief voor hem en omarmen letterlijk en figuurlijk hun nieuwe broertje. Dat ontroert me met regelmaat. In de gesprekken met de psycholoog in het VU vorig jaar spraken we over mogelijke moeilijke gevoelens van ons bedreigd voelen, jaloezie, moeite met acceptatie of hechting. Vanuit de baby, vanuit E en B of vanuit ons. Ons werd verteld dat het mogelijk makkelijker zou zijn als draagouders en wensouders de eerste 2 á 3 weken afstand van elkaar zouden houden om complexiteit en verwarring te voorkomen. We hebben dat aspect vantevoren open gelaten en afgesproken dat we zouden doen wat op dat moment goed zou voelen. Vier dagen na de geboorte kwamen E en B langs. En het was helemaal goed. Ik was erg blij om hen te zien en het voelde alleen maar goed toen ik S aan E gaf en hij lekker op haar arm lag te slapen. Niks jaloezie, niks onzekerheid, niks verwarring, het was gewoon een heel warm en emotioneel moment. Hiermee wil ik niet zeggen dat de 'waarschuwingen' van de psycholoog niet waardevol zijn geweest, maar zoals wij het beleefden en beleven kan het dus ook zijn. Ik vind het belangrijk om óók dit geluid te laten horen, ook voor mensen die, nu of in de toekomst, eenzelfde traject als wij afleggen. Deze week waren E en B er ook weer. B ging werken en E en ik hadden gezellig de hele dag samen. Natuurlijk praten we op zo'n dag over wat we voelen en hoe we vinden dat het gaat. Wat ik vooral merk is dat geen van ons 'een ander' is geworden door de zwangerschap en de geboorte van S. Ondanks de hormonen die ongetwijfeld zo nu en dan door E heen razen. En ook ik ben emotioneler dan normaal, gewoon door de hele situatie. Dat zorgt bij ons allebei voor extra tranen zo nu en dan, maar dat zijn alleen maar 'goeie' tranen. Mooie tranen, tranen van liefde en omdat het allemaal gelukt is. Eén blik op de kleine S zegt genoeg, hij is in één woord Perfect. Zoals E zelf zei, ze had hem niet beter af kunnen bakken ;-). Binnenkort is onze kraamborrel, een klein feestje voor alle mensen die dichtbij ons vieren staan en enorm met ons meegeleefd hebben. Daar kijk ik naar uit. Ik hoop dat het een warm moment zal zijn waar iedereen de liefste en mooiste baby van 2012 :-) komt bewonderen en E flink in het zonnetje wordt gezet. Want dat komt haar toe, meer dan wie dan ook. Ik ben zo trots op haar!

Hij is er!

Precies een week geleden lag ik op de verloskamer weeën op te vangen. Het was een zware bevalling, waar ik op een ander moment nog wel wat meer over vertel, maar het resultaat mag er zijn! Om 22.40 uur is kleine S. geboren. Nadat hij even op mijn buik mocht bijkomen heb ik hem samen met B. aan K. gegeven. Eén van de mooiste momenten van mijn leven.

En nu een week later gaat het goed met mij, met K. en J., met B en natuurlijk met kleine S. We zijn allemaal erg blij met hoe we dit avontuur hebben volbracht.

K. en ik praten jullie binnenkort wel even bij over de details, maar voor nu moeten jullie het hier even mee doen. Ik kruip nog even terug in mijn kraambubbel.

Tik tak tik tak

Achtendertig weken en één dag. Ik voel me een vrouwtje van 85, maar tegelijkertijd voel ik me vrouwelijker en mooier dan ooit. Hoogzwanger zijn is een bijzondere ervaring. Niet alleen maar leuk, want ik geef weer iedere dag over door het maagzuur en slapen en bewegen is niet meer zo vanzelfsprekend. Aan de andere kant is het geweldig om mijn neefje te voelen draaien en schoppen. De manier waarop hij op mijn aanrakingen reageert ervaar ik ook als heel bijzonder. En die buik hè... ik begin hem eindelijk echt mooi te vinden.

Toch ben ik wel klaar met zwanger zijn. Zondag vieren we de verjaardag van onze dochter I. Ze wordt drie en kijkt daar enórm naar uit. Na het feestje mag hij komen. Ik realiseer me dat het nog wel vier weken kan duren, maar ik hoop dat hij zich eerder meldt.

We staan allemaal op scherp. De 'vluchttassen' zijn gepakt, de camera's liggen klaar, het bed staat op klossen. Ook zijn K. en J. goed telefonisch bereikbaar (wie K. en J. persoonlijk kent zal snappen dat dat best bijzonder is). B. is nog íets minder doordrongen van de noodzaak bereikbaar te zijn, maar hij doet zijn best.

Ook I. is in toenemende mate bezig met de zwangerschap en de komst van haar neefje. Steeds vaker gluurt ze even in mijn navel om te zien of hij er al aankomt. Bijna iedere dag vraagt ze wel even of we nog "gezellig naar de velloskundige" gaan om naar het hartje van de baby te luisteren. Als ik even een beetje moeilijk kijk vraagt ze: "Wat is er mama, schopt de baby?" Ook benoemt ze vrijwel altijd wanneer we het over de baby hebben dat hij bij tante K. en oom J. gaat wonen. Mooi hoe dit voor haar de normaalste zaak van de wereld is.

Ik ben benieuwd hoe ze zal reageren als de baby er daadwerkelijk is. Ik denk dat ze in de eerste plaats blij is dat ik haar weer gewoon kan optillen en met haar kan stoeien. Verder zal ze moeten wennen aan het uitblijven van bezoekjes aan het ziekenhuis en de verloskundige. Dat zal ze erg jammer vinden, want beide zaken vindt ze geweldig gezellig. Ook zal ze haar oom en tante iets minder vaak zien dan nu. Ook dat zal even wennen zijn. Anderzijds heeft ze zich gedurende het hele traject zo flexibel getoond, dat ik ook nu geen grote problemen verwacht.

En tot het zover is blijven we vooral veel lachen. Maandag was ik met B. en I. bij de supermarkt. De kassière (die volgens B. nogal fan is van I.) vroeg aan I.: "Krijg jij een broertje of zusje?" Gemakzuchtig zei I.": "Ja". Omdat ik geen énkele onduidelijkheid voor haar wil creëren koos ik ervoor om te zeggen: "Nee toch, een neefje!" Ik zag de kassière even nadenken en waarschijnlijk kwam ze tot de conclusie dat ik dan de tante van I. moest zijn. Totdat B. achteloos zei: "Geef de kaas maar even aan mama."

De gezichtsuitdrukking van de kassière die daarop volgde was onbetaalbaar.