Gesprongen!

Het is de hoogste tijd om jullie even bij te praten. Na onze laatste updates, waarin we zo vol verwachting uitkeken naar de eerste echo en plaatsing, is er veel gebeurd, maar niet datgene waarop we hoopten.

Op vrijdagochtend moesten we ons vroeg melden in het UMC Utrecht. Vier man sterk gingen we de echoruimte in (K,J, mijn dochtertje en ik). Al snel bleek dat mijn baarmoederslijmvlies nog te dun en mijn follikel  te klein was. Maandag terugkomen was het advies. We verlieten toch positief gestemd het ziekenhuis. Alles lag op schema, we waren alleen wat te vroeg.

Maandagmorgen togen we opnieuw naar het ziekenhuis. We grapten wat over mijn baarmoederslijmvlies dat nu zó dik was dat het mijn oren en neus bijna uitkwam. Toen ik op de tafel lag en de echo gemaakt werd keek de arts ietwat bedenkelijk. “Hmm, het is niet zoveel gegroeid als we verwacht hadden, kom donderdag maar terug”. Ze keek nog even verder en zei toen: “Laat voor de zekerheid maar even bloedprikken, in theorie is het mogelijk dat je al een eisprong hebt gehad. Ik verwacht het zeker niet, maar we moeten het toch maar even uitsluiten.” Je voelt hem al aankomen; ik had tussen beide echo’s een eisprong gehad en het hele verhaal schuift een maand op.

Dat viel wel even tegen. We hadden ons op van alles voorbereid, maar hierop niet. Na de aanvankelijke teleurstelling hebben we de rug gerecht en ons gerealiseerd dat dit gelukkig niet ten koste van een embryo is gegaan. We tellen onze zegeningen en gaan vol goede moed de volgende ronde tegemoet!

Die nieuwe poging is in zicht, omdat ik vandaag weer ben gaan menstrueren. Volgende week vrijdag melden we ons opnieuw in Utrecht. Nu wat eerder in mijn cyclus, met de wetenschap dat ik stiekeme eitjes heb. Ik ben benieuwd! 

Tijd

De lieve blog van E. lezende bedenk ik me dat 'tijd' en 'wachten' bijzonder begrippen voor ons zijn geworden.

Er zit nu zo'n drie jaar tussen het moment van nadenken over draagmoederschap, de keuze van het maken van onze embryo's in 2008 en de dag van morgen. Drie jaar waarin J. en ik heen en weer geslingerd zijn tussen hoop, verdriet en daarna weer heel veel hoop. Drie jaar waarin we de gebeurtenissen van toen een plek hebben kunnen geven en waarin we optimistisch realistisch zijn geworden. En in die drie jaar heeft tijd eigenlijk nooit écht een rol gespeeld. We waren er gewoonweg niet zo mee bezig, hebben dat los kunnen laten. Zelfs toen we na de hele procedure in het VU groen licht hadden gekregen, bleven we wat betreft tijd en het moment van de daadwerkelijke start relaxt. We hadden duidelijk geleerd, weliswaar noodgedwongen, om ontspannen te blijven onder het begrip 'wachten'. Dachten we.

Vanaf het moment dat E. 's morgens belde om te vertellen dat ze ongesteld geworden was en dus onze echo-afspraak (had ik voor de zekerheid al in laten plannen ;-)) defintief door kon gaan, hebben J. en ik de kriebels gekregen.

Opeens leek de afspraak van over 11 dagen mijlenver weg en begon het onrustig te voelen. Vanochtend toen we wakker werden was het eerste wat J. met een big smile zei: "morgen, morgen is het zover." En ja, morgen is het zover. En alhoewel ik heus wel weet dat we er nog lang niet zijn, ben ik voor dit gevoel, het gevoel van vanochtend toen we elkaar na zijn opmerking aankeken, wel heel erg dankbaar.

Mooie timing

We gaan beginnen!

Morgen naar 't ziekenhuis voor een echo en, als alles meezit, volgende week al een 'terug'plaatsing! We hebben zo lang gewacht en nu gaan we eindelijk écht van start. Het voelt goed!

Wat het extra bijzonder maakt, is dat het morgen wereld draagmoederdag is. Een dag om draagmoederschap en het gebrek aan duidelijke wetgeving hieromtrent onder de aandacht te brengen. 's Avonds ga ik eten met een groep geweldige vrouwen die stuk voor stuk draagmoeder zijn, zijn geweest of willen worden. Samen willen we ons sterk maken voor betere wet- en regelgeving en zullen dit ook bespreken, maar uiteraard word het natuurlijk ook gewoon een gezellig kippenhok.

Kortom, een spannende dag morgen! Ook K. en J. staan al helemaal op scherp. Denken jullie allemaal een beetje aan ons?