Er zit nu zo'n drie jaar tussen het moment van nadenken over draagmoederschap, de keuze van het maken van onze embryo's in 2008 en de dag van morgen. Drie jaar waarin J. en ik heen en weer geslingerd zijn tussen hoop, verdriet en daarna weer heel veel hoop. Drie jaar waarin we de gebeurtenissen van toen een plek hebben kunnen geven en waarin we optimistisch realistisch zijn geworden. En in die drie jaar heeft tijd eigenlijk nooit écht een rol gespeeld. We waren er gewoonweg niet zo mee bezig, hebben dat los kunnen laten. Zelfs toen we na de hele procedure in het VU groen licht hadden gekregen, bleven we wat betreft tijd en het moment van de daadwerkelijke start relaxt. We hadden duidelijk geleerd, weliswaar noodgedwongen, om ontspannen te blijven onder het begrip 'wachten'. Dachten we.
Vanaf het moment dat E. 's morgens belde om te vertellen dat ze ongesteld geworden was en dus onze echo-afspraak (had ik voor de zekerheid al in laten plannen ;-)) defintief door kon gaan, hebben J. en ik de kriebels gekregen.
Opeens leek de afspraak van over 11 dagen mijlenver weg en begon het onrustig te voelen. Vanochtend toen we wakker werden was het eerste wat J. met een big smile zei: "morgen, morgen is het zover." En ja, morgen is het zover. En alhoewel ik heus wel weet dat we er nog lang niet zijn, ben ik voor dit gevoel, het gevoel van vanochtend toen we elkaar na zijn opmerking aankeken, wel heel erg dankbaar.
Een beetje "late" reactie, want nu, 11-11, een week verder zijn er misschien al weer nieuwe ontwikkelingen. In ieder geval, we denken aan jullie en leven mee,tot het volgende blog moment.
BeantwoordenVerwijderenVeel liefs en héééééél veel succes.