Uit de bubble

Met veel plezier las ik vanavond de blog van E. Onze Drenthe-toer waar zij over schrijft, heeft ook bij mij een heel goed gevoel achtergelaten. Al eerder schreef ik over mijn besef wat met de tijd kwam, dat ook de familie van E onderdeel uitmaakt van het hele proces rond de zwangerschap van E en de komst van S. De ouders van E noem ik liefdevol de bonus opa en oma van S, die heeft hij er maar mooi gratis en voor niets bijgekregen. Ik ben ervan overtuigd dat hij een bijzonder plekje bij hen heeft veroverd en dat voelt erg fijn. Ik grapte dat hij vast een wel een nachtje wil komen logeren en zonder daarover te hoeven nadenken gaven zij aan dat hij welkom is. Ontzettend lief vind ik dat.

S is nu bijna zes maanden, bijna een half jaar alweer. Ons gezin heeft zn draai gevonden, ons leven gaat verder met alles wat daarbij hoort. Een dierbare vriend is ongeneeslijk ziek en gaan we verliezen, vrienden die relatieproblemen kregen, anderen die in de medische molen zijn beland omdat zwanger worden niet lukt.... Maar er zijn ook mijn nieuwe baan waarin ik mijn draai gevonden heb, de zomervakantie met de kinderen die we geboekt hebben, onze reis naar Zuid-Afrika aan het einde van het jaar, feestjes en borrels met J en goeie vrienden waar ik zo van geniet en zo kan ik nog wel even doorgaan. Alles draait gewoon door, de mooie en de minder mooie dingen in het leven.

Natuurlijk is daar niets geks aan, zo gaat dat. Verschil is wel dat ik aan mezelf heb gemerkt dat al die 'zaken des levens' ervoor hebben gezorgd dat ik uit mijn "baby-bubble" ben gehaald en dat is soms best wel jammer. Alhoewel het afgelopen jaar heus uit meer onderwerpen heeft bestaan dan draagmoederschap, de zwangerschap van E en de kleine S, merk ik toch dat het merendeel van mijn energie en aandacht daar naartoe is gegaan. De focus op het onderwerp, de ongebreidelde emoties, het vele nadenken, het soms wikken en wegen, uren van gesprek, de zorgen, de euforie, het ging maar door en leek niet te stoppen. Ik vond het ook heel fijn om er zo in ondergedompeld te zijn. Dat is ook terug te zien in mijn social media contacten, de mailinglistberichten van lotgenoten bij Freya, mijn favoriete websites, boeken en artikelen in mijn bezit die erover gaan. En alhoewel die bubble heel erg fijn was, is er dus toch wat veranderd. Ik lees er minder over, volg minder mensen actief op Twitter of Facebook die zelf in een vorm van een draagmoedertraject zitten en ben weer vaker in beslag genomen door bijvoorbeeld het nieuws of mijn werk.

Maar er is ook wat voor in de plaats gekomen. Een ander soort gevoel waar vanzelfsprekendheid en minder beladenheid uit spreekt. Een ongelooflijk trots gevoel dat ik de moeder van S ben die het heerlijk vindt wanneer iemand opmerkt dat hij er zo goed uitziet of zo vréselijk schattig is. Een ontzettend trots gevoel als ik blij vertel over E, wanneer iemand die niet op de hoogte is van de situatie, informeert naar mijn zwangerschap of vaststelt dat ik toch weer zo snel strak ben in een half jaar tijd. Dat trotse blije gevoel dat we het toch maar mooi gefikst hebben en dat alles zo goed verlopen is. De band tussen ons vieren was er al, maar voelt nu nog zoveel sterker aan.

Toen J en ik in 2007 besloten te proberen zwanger te worden, keek ik erg uit naar het samen beleven van een zwangerschap met J. Ik heb het moeilijk gehad met het feit dat die droom in duigen viel. Inmiddels ben ik die teleurstelling ruimschoots voorbij, zelfs als ik daar heel diep over nadenk of bij stil sta. Ik heb zoveel om gelukkig mee te zijn en dat ben ik dan ook. Ik geniet heel erg om J en S samen te zien en te zien hoe gek J met hem is. Ik geniet ervan hoe gek de andere kinderen op S zijn en goed voor hem zorgen. En ik geniet als ik E zie die zich liefdevol op S stort wanneer ze ons huis binnenstapt en in het voorbijgaan roept "ja sorry hoor, maar eerst je zoon gedag zeggen".

Oh ja, en nog even wat betreft emoties. Nou, daarin ontzwanger ik vast nog steeds lekker mee met E, kán bijna niet anders :-). Misschien is het de afgelopen tijd ietsiepietie minder erg geworden, maar nog steeds schiet ik regelmatig vol of voel ik me ontroerd en geraakt als ik kijk naar S, de foto's van de bevalling bekijk of denk aan hoe ontzettend dankbaar ik E ben. En eerlijk gezegd, het zijn prachtige gevoelens, ik denk dat ik ze maar hou.

Banden

Het mag een wonder heten dat ik de zwangerschap en bevalling zonder kleerscheuren ben doorgekomen, want ik ben werkelijk waar van bordkarton. Brak ik in december nog mijn arm, nu zit ik alweer een paar dagen met mijn been omhoog, door een spierscheuring in mijn kuit. Voor een brokkenpiloot als ik is gewoon van mijn fiets stappen kennelijk te veel gevraagd.

Thuis, op de bank ontkom ik natuurlijk niet aan nadenken over het afgelopen jaar, maar wat me vooral bezighoudt is het NU. Het is alweer bijna een half jaar (!) geleden dat ik beviel van kleine S. Het geweldige mannetje groeit en groeit, "kletst" je de oren van het hoofd en heeft zelfs al kennisgemaakt met zijn eerste hapjes fruit. Het is al echt zo'n eigen persoontje. En het is al zó vanzelfsprekend dat hij er is!

Als ik terugdenk aan de onzekerheid die we gevoeld hebben voor ik zwanger was, maar toch ook het grote vertrouwen dat het uiteindelijk zou gaan lukken. Wat voel ik me dan verschrikkelijk rijk dat ik dit heb kunnen doen.

Twee weken geleden ging ik met K, mijn dochtertje en kleine S. op excursie naar Drenthe. Eerst ging de reis naar Hoogeveen. Daar wonen mijn grootouders. Ze hebben het kraamfeest moeten missen vanwege de gezondheid van mijn oma (overigens een van de meest trouwe lezers van ons blog), dus besloten wij ze op te zoeken. Het was heel mooi om K. en S. aan mijn grootouders voor te stellen. Mijn opa gaf S. de fles, mijn oma had hem nog even op schoot. Prachtig!

Daarna vervolgden we onze reis, naar mijn ouders. We presteerden het, door te veel geouwehoer, om een afslag te missen en 35 kilometer om te rijden, maar we schoven uiteindelijk aan voor de lunch. En ook dit was goud waard. S. in mijn ouderlijk huis, bij mijn vader op schoot, of liggend op het kleed waar ik als klein kind ook veel op speelde. Ik weet niet waarom het me zo raakte (ik mag het geloof ik nog ruim drie maanden op mijn hormonen gooien toch?), maar ook dit zal ik nooit vergeten.

Het draagmoederschap heeft zo veel meer gebracht dan alleen een zoon voor K. en J.. Het heeft familiebanden versterkt, vriendschap verdiept en mensen geïnspireerd en hoop gegeven. Allemaal voor en door de komst van dat kleine, blonde (heeft-ie van mij! ;) ) ventje.

Zul je zien dat hij een oervervelende puber wordt...