Uit de bubble

Met veel plezier las ik vanavond de blog van E. Onze Drenthe-toer waar zij over schrijft, heeft ook bij mij een heel goed gevoel achtergelaten. Al eerder schreef ik over mijn besef wat met de tijd kwam, dat ook de familie van E onderdeel uitmaakt van het hele proces rond de zwangerschap van E en de komst van S. De ouders van E noem ik liefdevol de bonus opa en oma van S, die heeft hij er maar mooi gratis en voor niets bijgekregen. Ik ben ervan overtuigd dat hij een bijzonder plekje bij hen heeft veroverd en dat voelt erg fijn. Ik grapte dat hij vast een wel een nachtje wil komen logeren en zonder daarover te hoeven nadenken gaven zij aan dat hij welkom is. Ontzettend lief vind ik dat.

S is nu bijna zes maanden, bijna een half jaar alweer. Ons gezin heeft zn draai gevonden, ons leven gaat verder met alles wat daarbij hoort. Een dierbare vriend is ongeneeslijk ziek en gaan we verliezen, vrienden die relatieproblemen kregen, anderen die in de medische molen zijn beland omdat zwanger worden niet lukt.... Maar er zijn ook mijn nieuwe baan waarin ik mijn draai gevonden heb, de zomervakantie met de kinderen die we geboekt hebben, onze reis naar Zuid-Afrika aan het einde van het jaar, feestjes en borrels met J en goeie vrienden waar ik zo van geniet en zo kan ik nog wel even doorgaan. Alles draait gewoon door, de mooie en de minder mooie dingen in het leven.

Natuurlijk is daar niets geks aan, zo gaat dat. Verschil is wel dat ik aan mezelf heb gemerkt dat al die 'zaken des levens' ervoor hebben gezorgd dat ik uit mijn "baby-bubble" ben gehaald en dat is soms best wel jammer. Alhoewel het afgelopen jaar heus uit meer onderwerpen heeft bestaan dan draagmoederschap, de zwangerschap van E en de kleine S, merk ik toch dat het merendeel van mijn energie en aandacht daar naartoe is gegaan. De focus op het onderwerp, de ongebreidelde emoties, het vele nadenken, het soms wikken en wegen, uren van gesprek, de zorgen, de euforie, het ging maar door en leek niet te stoppen. Ik vond het ook heel fijn om er zo in ondergedompeld te zijn. Dat is ook terug te zien in mijn social media contacten, de mailinglistberichten van lotgenoten bij Freya, mijn favoriete websites, boeken en artikelen in mijn bezit die erover gaan. En alhoewel die bubble heel erg fijn was, is er dus toch wat veranderd. Ik lees er minder over, volg minder mensen actief op Twitter of Facebook die zelf in een vorm van een draagmoedertraject zitten en ben weer vaker in beslag genomen door bijvoorbeeld het nieuws of mijn werk.

Maar er is ook wat voor in de plaats gekomen. Een ander soort gevoel waar vanzelfsprekendheid en minder beladenheid uit spreekt. Een ongelooflijk trots gevoel dat ik de moeder van S ben die het heerlijk vindt wanneer iemand opmerkt dat hij er zo goed uitziet of zo vréselijk schattig is. Een ontzettend trots gevoel als ik blij vertel over E, wanneer iemand die niet op de hoogte is van de situatie, informeert naar mijn zwangerschap of vaststelt dat ik toch weer zo snel strak ben in een half jaar tijd. Dat trotse blije gevoel dat we het toch maar mooi gefikst hebben en dat alles zo goed verlopen is. De band tussen ons vieren was er al, maar voelt nu nog zoveel sterker aan.

Toen J en ik in 2007 besloten te proberen zwanger te worden, keek ik erg uit naar het samen beleven van een zwangerschap met J. Ik heb het moeilijk gehad met het feit dat die droom in duigen viel. Inmiddels ben ik die teleurstelling ruimschoots voorbij, zelfs als ik daar heel diep over nadenk of bij stil sta. Ik heb zoveel om gelukkig mee te zijn en dat ben ik dan ook. Ik geniet heel erg om J en S samen te zien en te zien hoe gek J met hem is. Ik geniet ervan hoe gek de andere kinderen op S zijn en goed voor hem zorgen. En ik geniet als ik E zie die zich liefdevol op S stort wanneer ze ons huis binnenstapt en in het voorbijgaan roept "ja sorry hoor, maar eerst je zoon gedag zeggen".

Oh ja, en nog even wat betreft emoties. Nou, daarin ontzwanger ik vast nog steeds lekker mee met E, kán bijna niet anders :-). Misschien is het de afgelopen tijd ietsiepietie minder erg geworden, maar nog steeds schiet ik regelmatig vol of voel ik me ontroerd en geraakt als ik kijk naar S, de foto's van de bevalling bekijk of denk aan hoe ontzettend dankbaar ik E ben. En eerlijk gezegd, het zijn prachtige gevoelens, ik denk dat ik ze maar hou.