Banden

Het mag een wonder heten dat ik de zwangerschap en bevalling zonder kleerscheuren ben doorgekomen, want ik ben werkelijk waar van bordkarton. Brak ik in december nog mijn arm, nu zit ik alweer een paar dagen met mijn been omhoog, door een spierscheuring in mijn kuit. Voor een brokkenpiloot als ik is gewoon van mijn fiets stappen kennelijk te veel gevraagd.

Thuis, op de bank ontkom ik natuurlijk niet aan nadenken over het afgelopen jaar, maar wat me vooral bezighoudt is het NU. Het is alweer bijna een half jaar (!) geleden dat ik beviel van kleine S. Het geweldige mannetje groeit en groeit, "kletst" je de oren van het hoofd en heeft zelfs al kennisgemaakt met zijn eerste hapjes fruit. Het is al echt zo'n eigen persoontje. En het is al zó vanzelfsprekend dat hij er is!

Als ik terugdenk aan de onzekerheid die we gevoeld hebben voor ik zwanger was, maar toch ook het grote vertrouwen dat het uiteindelijk zou gaan lukken. Wat voel ik me dan verschrikkelijk rijk dat ik dit heb kunnen doen.

Twee weken geleden ging ik met K, mijn dochtertje en kleine S. op excursie naar Drenthe. Eerst ging de reis naar Hoogeveen. Daar wonen mijn grootouders. Ze hebben het kraamfeest moeten missen vanwege de gezondheid van mijn oma (overigens een van de meest trouwe lezers van ons blog), dus besloten wij ze op te zoeken. Het was heel mooi om K. en S. aan mijn grootouders voor te stellen. Mijn opa gaf S. de fles, mijn oma had hem nog even op schoot. Prachtig!

Daarna vervolgden we onze reis, naar mijn ouders. We presteerden het, door te veel geouwehoer, om een afslag te missen en 35 kilometer om te rijden, maar we schoven uiteindelijk aan voor de lunch. En ook dit was goud waard. S. in mijn ouderlijk huis, bij mijn vader op schoot, of liggend op het kleed waar ik als klein kind ook veel op speelde. Ik weet niet waarom het me zo raakte (ik mag het geloof ik nog ruim drie maanden op mijn hormonen gooien toch?), maar ook dit zal ik nooit vergeten.

Het draagmoederschap heeft zo veel meer gebracht dan alleen een zoon voor K. en J.. Het heeft familiebanden versterkt, vriendschap verdiept en mensen geïnspireerd en hoop gegeven. Allemaal voor en door de komst van dat kleine, blonde (heeft-ie van mij! ;) ) ventje.

Zul je zien dat hij een oervervelende puber wordt...