Hard

Hard bericht. Dat kreeg ik maandag te horen van E. Zonder enig voorteken, heel plotseling op haar werk werd ze ongesteld. En dat maakte ze dat ze het gevreesde rottelefoontje moest plegen. Wat was dat moeilijk voor haar, om ons, vast met lood in haar schoenen op te bellen om te zeggen dat het niet was gelukt. Midden in een vergadering zag ik dat zij het was en wist daarmee ook wat de reden van haar telefoontje was. Bellend op de gang, net op een moment dat het hartstikke druk met andere mensen was, verwerkte ik het slechte nieuws. Om daarna weer vrij snel terug te moeten naar mijn overleg. En ook E. moest weer zo snel mogelijk terug naar haar werkplek. Een bizar moment. Met een gevoel alsof ik zo ongeveer knock out was geslagen, ben ik weer het overleg ingegaan en heb de rest van het uur de stemmen van mijn collega's langs me heen horen zoemen. Dit was het dus, een keihard gevoel. Alle gevoelens van spanning, hoop, zenuwen, actie...alles was in één klap weg. Natuurlijk zaten we niet alleen maar op die roze wolk en zijn we rationeel genoeg om te bedenken dat de slagingskans zomaar in één keer heel klein zou zijn, maar toch... Toch is dit een gevoel waarop je je niet echt goed op kunt voorbereiden. Tijdens de wachtdagen hebben J. en ik zo intens het verlangen gevoeld en stiekem momentjes toegelaten om te voelen en te fantaseren over "stel je eens voor dat dat het wél lukt...." 's Avonds thuis op de bank met J. heb ik de tranen uit mijn kop gejankt en dat luchtte gelukkig wel op. We rapen de scherven weer op en gaan verder. Rasoptimist J. trekt mij daar gelukkig al snel weer in mee. Gisteravond kwamen E. en B. bij ons langs. Dat was zo fijn. Natuurlijk hebben we elkaar even lekker vastgehouden en het erover gehad. We zijn en blijven optimistisch! Daarna hebben we de wijn opengetrokken en, zoals het er eerlijk gezegd op avonden met ons vieren weleens vaker aan toe gaat, het niet bij één fles gelaten ;-). Kijk, zo heeft ieder nadeel toch een (klein) voordeel....

Afko's

Wat ik tot voor kort redelijk kon laten, is me in de zenuwslopende dagen na vorige week niet langer gelukt: ik ben gaan googelen op alles wat te maken heeft met IVF, terugplaatsingen en zwangerschapstesten. Sowieso onverstandig, want iedere ervaring die ik daar lees plaats in een soort absoluut perspectief en leg onze situatie daar overheen. Wat geen zin heeft, want ieders situatie is anders en daarmee onvergelijkbaar. Maar goed, ik kon het toch niet laten.

Wat me opviel is de wereld van jargon en afkortingen waar ik in terecht kwam. Nu werk ik zelf bij een organisatie die bekend staat om zijn grote hoeveelheid afkortingen, maar in de wereld van IVF kunnen ze er ook wat van. Zo hadden wij zelf in het ziekenhuis al te maken met de echo naar het df van E. (dominante follikel) en de meting van E. haar bms (baarmoederslijmvlies). Werd in de ochtend voor de tp (terugplaatsing) de cryo (cryopreservatie) ondooid op de juiste cd (cyclusdag) van E.

Vervolgens zitten we nu in de spannende wd-en (wachtdagen) en hopen we heel erg dat de komende dagen NOD (niet ongesteld dagen) voorbij zullen gaan. En er zich geen ongi (ongesteldheid) aandient. Zodat we aan het einde van de week onze td (testdag) zullen hebben en E. al flink wat hcg (humaan choriongonadotrofine, ok deze heb ik op moet zoeken...) produceert!

Het kán lukken...

Afgelopen vrijdag was het zover, de terugplaatsing (we zoeken nog steeds naar een beter passend woord) van onze embryo in de baarmoeder van E. Het voelde bijna als een schok toen we zondag een telefoontje uit het ziekenhuis kregen met de mededeling dat we vrijdag verwacht werden. We waren slechts 5 dagen af van het moment waar we al zolang naar toe leefden!

Cruciaal was nog het proces van het ontdooien van onze embryo. Daarover zou J. (ik durfde dat telefoontje niet aan te nemen) vrijdagochtend eerst nog gebeld worden waarna we, als het gelukt was, een tijdstip kregen waarop we moesten verschijnen. Dat telefoontje kwam toen ik samen met E. in de auto zat.

Ik had me van alles in mijn hoofd gehaald en was eerlijk gezegd doodsbang voor het bericht dat het niet gelukt zou zijn. Hoe is het ook alweer? "Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest......." Nou, dat gezegde ging méér dan op! Wat een spannend moment.

E. en ik zaten na dit goede bericht van J. te stuiteren in de auto en gingen opgetogen, bijna uitgelaten, naar het ziekenhuis. Tezamen met B. en J. gingen we naar binnen en ontmoetten de IVF arts. Ik herkende haar gelijk als de arts die drie jaar geleden bij mij de punctie had verricht. Dat was een pijnlijke aangelegenheid aangezien de punctie via mijn buikwand moest en niet echt verdoofd kon worden. Ze heeft ons toen ontzettend goed en betrokken begeleid. En net als toen was zij ook nu erg hartelijk en warm. Ze vertelde dat ze in haar 26 jarige carrière als IVF arts nooit eerder met draagmoederschap van doen had gehad en merkbaar vond zij het ook heel bijzonder!

Tijdens de terugplaatsing merkte ik dat E. zich sterk concentreerde op wat ging gebeuren, en ik voelde me heel warm en trots toen ik naar haar keek. Ze moest stil blijven liggen, ik durfde haar niet aan te raken en toen, toen was het opeens al gebeurd. E. deed het fantastisch! Toen kon ik haar een kus en een knuffel geven, kanjer!! Vervolgens heb ik ook J. en B. geknuffeld. De sfeer was zo bijzonder, alles klopte. Toen we met zn vieren de kamer uitliepen keek onze arts ons glimlachend na.

's Avonds vierden we Sinterklaas met zn allen. Niet wetende dat op deze dag de terugplaatsing zou zijn, hadden we met B. en E. al afgesproken dat we dit samen zouden vieren. Logischerwijze waren de kinderen opgewonden en druk met de cadeaus in de weer. Ik werd er door in beslag genomen en even leek het alsof we overgingen tot de orde van de dag. Later op de avond, iedereen was al naar bed, zaten J. en ik samen nog een uurtje op de bank en waren de dag door aan het nemen. Net op dat moment was de sing-off van The Voice op tv en daar keken we even naar. Op het moment dat de coaches besloten wie er naar huis werden gestuurd liepen de tranen over mijn wangen. Ik vond het zó zielig.... Hahaha, hoezo een beetje labiel na deze bewogen dag??

Dit weekend zat ik alleen in de auto en dacht en voelde opeens bij mezelf "wow, het kán gewoon lukken, het kán!" Voor het eerst voelde ik dit op deze manier, alsof ik het zelf voor het eerst écht durfde te geloven.

Broeden

Het is gelukt!

Vrijdag is een prachtig (dat stel ik me zo voor, dat het een prachtexemplaar was) embryo ontdooid en in mijn baarmoeder geplaatst.

K. haalde me 's ochtends thuis op en eenmaal in de auto belde J.; het eerste embryo was uitstekend door de ontdooiprocedure gekomen en zou om half drie geplaatst worden. We zijn naar 't huis van K. en J. gereden, hebben nog even wat gegeten en zijn toen naar Utrecht gereden. J. en B. kwamen ook naar het ziekenhuis in Utrecht en om even over half drie stapten we met zijn vieren de ruimte binnen waar het allemaal ging gebeuren.

Ik laat het aan K. over om te vertellen over de toevalligheden die zich voordeden. De sfeer was warm en hartelijk en ik voelde me meteen op mijn gemak. Wel merkte ik dat ik me af begon te sluiten voor mijn omgeving. Ik concentreerde me op wat er gebeuren ging. Iets wat trouwens helemaal niks voorstelde. Ik voelde er helemaal niks van, maar geestelijk was het best een heftig moment.

En toen zat het kleinte ebryootje in mijn buik. Gek idee! In eerste instantie durfde ik nauwelijks te lopen en naar het toilet gaan zag ik al helemaal niet zitten. Bang dat het kleine eskimootje eruit zou floepen! Voor K. en J. moet het ook een heel vreemd gevoel zijn. Gelukkig houden we elkaar in figuurlijke zin in elke stap van dit proces stevig vast. Wat voelt het solide!

Inmiddels is het zondag en het voelt nog steeds een beetje onwerkelijk. Nu is het afwachten geblazen. Blijft 't zitten waar het zit en ontwikkelt zich een nieuw leven? Binnen nu en twee weken zullen we het weten. Ik denk dat het lange weken zullen worden.

Morgen!

Na de teleurstelling van vorige maand, verliep deze maand heel anders. Bij de eerste echo meteen een follikel dat zo ongeveer van 't scherm afknalde. Alles zag er goed uit, wat een opluchting! Op zondag een pregnylinjectie gehad, die heel symbolisch door J. gezet is. En hij deed 't goed hoor, ik voelde er niks van!

Nog één nachtje slapen (althans, dat hoop ik, dat ik slaap) en dan is het zover! Tussen 10 en 12 wordt een embryootje ontdooid en in de loop van de middag wordt het in mijn baarmoeder geplaatst. Het is zó spannend! Stel je nou voor dat het in één keer zou lukken?! Gek idee dat dan degene die het embryo heeft ondooid bepaalt welk kindje geboren mag worden. Niet te veel over nadenken.

Natuurlijk is de kans dat het niet lukt groter dan de kans dat het wel lukt. Maar mijn instelling is: ik ga ervanuit dat het lukt en zo niet, dan dealen we daar dán wel weer mee.

Morgen kunnen we alle positieve energie die we kunnen krijgen goed gebruiken. Denken jullie allemaal aan ons?