Het kán lukken...

Afgelopen vrijdag was het zover, de terugplaatsing (we zoeken nog steeds naar een beter passend woord) van onze embryo in de baarmoeder van E. Het voelde bijna als een schok toen we zondag een telefoontje uit het ziekenhuis kregen met de mededeling dat we vrijdag verwacht werden. We waren slechts 5 dagen af van het moment waar we al zolang naar toe leefden!

Cruciaal was nog het proces van het ontdooien van onze embryo. Daarover zou J. (ik durfde dat telefoontje niet aan te nemen) vrijdagochtend eerst nog gebeld worden waarna we, als het gelukt was, een tijdstip kregen waarop we moesten verschijnen. Dat telefoontje kwam toen ik samen met E. in de auto zat.

Ik had me van alles in mijn hoofd gehaald en was eerlijk gezegd doodsbang voor het bericht dat het niet gelukt zou zijn. Hoe is het ook alweer? "Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest......." Nou, dat gezegde ging méér dan op! Wat een spannend moment.

E. en ik zaten na dit goede bericht van J. te stuiteren in de auto en gingen opgetogen, bijna uitgelaten, naar het ziekenhuis. Tezamen met B. en J. gingen we naar binnen en ontmoetten de IVF arts. Ik herkende haar gelijk als de arts die drie jaar geleden bij mij de punctie had verricht. Dat was een pijnlijke aangelegenheid aangezien de punctie via mijn buikwand moest en niet echt verdoofd kon worden. Ze heeft ons toen ontzettend goed en betrokken begeleid. En net als toen was zij ook nu erg hartelijk en warm. Ze vertelde dat ze in haar 26 jarige carrière als IVF arts nooit eerder met draagmoederschap van doen had gehad en merkbaar vond zij het ook heel bijzonder!

Tijdens de terugplaatsing merkte ik dat E. zich sterk concentreerde op wat ging gebeuren, en ik voelde me heel warm en trots toen ik naar haar keek. Ze moest stil blijven liggen, ik durfde haar niet aan te raken en toen, toen was het opeens al gebeurd. E. deed het fantastisch! Toen kon ik haar een kus en een knuffel geven, kanjer!! Vervolgens heb ik ook J. en B. geknuffeld. De sfeer was zo bijzonder, alles klopte. Toen we met zn vieren de kamer uitliepen keek onze arts ons glimlachend na.

's Avonds vierden we Sinterklaas met zn allen. Niet wetende dat op deze dag de terugplaatsing zou zijn, hadden we met B. en E. al afgesproken dat we dit samen zouden vieren. Logischerwijze waren de kinderen opgewonden en druk met de cadeaus in de weer. Ik werd er door in beslag genomen en even leek het alsof we overgingen tot de orde van de dag. Later op de avond, iedereen was al naar bed, zaten J. en ik samen nog een uurtje op de bank en waren de dag door aan het nemen. Net op dat moment was de sing-off van The Voice op tv en daar keken we even naar. Op het moment dat de coaches besloten wie er naar huis werden gestuurd liepen de tranen over mijn wangen. Ik vond het zó zielig.... Hahaha, hoezo een beetje labiel na deze bewogen dag??

Dit weekend zat ik alleen in de auto en dacht en voelde opeens bij mezelf "wow, het kán gewoon lukken, het kán!" Voor het eerst voelde ik dit op deze manier, alsof ik het zelf voor het eerst écht durfde te geloven.