Uterus nietzosnellus

Het is de hoogste tijd om jullie eens bij te praten. Ik zal er eens even lekker voor gaan zitten.

De afgelopen week was een bewogen weekje. Op maandag was het dag tien van mijn cyclus en togen we naar Utrecht voor een follikelmeting (door middel van een echo). De arts kwam al snel tot de conclusie dat het baarmoederslijmvlies nog te dun was en de follikels nog te klein. Binnen vijf minuten stonden we weer buiten. Woensdag mochten we terugkomen. 

Woensdag troffen we een arts die wat meer de tijd nam om goed te kijken. K. en ik merkten dat we dat toch wel heel prettig vonden. Maandag zaten we nog vol vragen toen we naar huis gingen, woensdag was dat anders. Weer was de conclusie dat we nog te vroeg waren. Het was allemaal keurig gegroeid, maar nog niet voldoende. Over twee dagen terugkomen, nóg een keer naar Utrecht.

Dus, vrijdag stapten we weer in de auto en opnieuw zaten we in het ons inmiddels zo bekende kamertje met wéér een andere arts. Opnieuw een vriendelijke arts die ruim de tijd nam om te kijken, te meten en onze vragen te beantwoorden. En opnieuw kregen we te horen dat we over twee dagen terug moesten komen. Wat een luie bende daar in mijn buik!

Maar vooruit, zondagochtend stonden we wéér in Utrecht. Wij zijn inmiddels kind aan huis. Geroutineerd trok ik mijn onderkleding weer uit. Tja, alles went! En ein-de-lijk zagen we een mooi dik baarmoederslijmvlies en een lekker groot follikel. Hèhè, dat werd tijd!

Na de echo moest ik nog even bloed laten prikken. Dat lukte niet echt, de verpleegkundige prikte een paar keer mis en vroeg toen een arts om hulp. De arts koos een alternatieve plek om te prikken  (in mijn hand) en uiteindelijk was daar het buisje bloed. Dat bloed is onderzocht en uit de hormoonwaarden bleek dat ik 's avonds pregnyl kon spuiten.

B. en ik waren 's avonds bij vrienden in Sittard op een verjaardagsfeestje daar in een slaapkamer heeft B. de spuit erin gezet. Ach, the show must go on!

En nu is het wachten op vrijdag. Poging twee! Ik vind het weer reuzespannend; zal het ontdooiproces weer goed verlopen? Blijft dit eskimootje plakken? Ik hoop het zo!

Vruchtbaar jaartje?

En toen was het ineens 2012! Het jaar waarin het allemaal moet gaan gebeuren.

Na de teleurstelling van vorige maand hebben we onszelf weer herpakt. Eerst even een gedwongen rustmaand, omdat het lab van het ziekenhuis gesloten was tijdens de feestdagen. In eerste instantie baalde ik ervan, maar al snel merkte ik dat het wel even prettig was. De eerste poging was toch heel intensief geweest; alles was nieuw, de terugplaatsing zelf, de spanning, maar ook de teleurstelling. Deze rustmaand heeft mij en ons de tijd gegeven om ons voor te bereiden op de volgende poging. Om er weer net zoveel geloof en zin in te krijgen als bij de vorige poging.

De jaarwisseling hebben B. en ik gevierd met K. en J., samen met een groep lieve mensen. Het was warm, mooi en het was fijn om te merken hoe iedereen meeleeft. Om twaalf uur zoveel gelukswensen. Dat móet wel helpen! Leuke bijkomstigheid van de sluiting van onze rustmaand was dat ik gewoon mee kon proosten met de bubbels. Elk nadeel heb se voordeel!

Zoals ik tijdens het nieuwjaarsfeestje al opmerkte; iedereen in mijn omgeving houdt zich momenteel met mijn cyclus bezig. Nou mensen, als het goed is is het komend weekend weer raak. Laat jullie duimen maar vast beginnen met de warming up!