Gemis

De echo afgelopen maandag leverde weer prachtige plaatjes op. Zal ik bij iedere echo vol blijven schieten als ik ons kindje in beeld zie verschijnen? Ik 'vrees' van wel....

Toen ik later deze week op een avond in bed lag kon ik de slaap niet vatten. Ik mijmerde wat voor me uit en dacht terug aan de echobeelden. Een druk bewegend kindje van ruim 4 cm met, voorzover we konden zien, alles erop en eraan. Ik liet deze week vol trots de glasheldere fotootjes aan vrienden en familie zien, die allemaal enthousiast reageerden. De reacties varieerden van "het lijkt wel een aapje" of "goh, net een alien" tot "nou, ik kan er helemaal niets van maken hoor". Tja, de meeste mensen hebben vast weinig kaas gegeten van echo's lezen....:-)
Overduidelijk waren het hoofdje, rompje, armpjes, beentjes, kaak, ogen én een kloppend hartje te zien!
Misschien dat het juist kwam door die duidelijke beelden van een mini-mensje, maar tijdens mijn gemijmer in het donker voelde ik opeens een soort gevoel van gemis. Het gemis dat ons kindje niet in mijn buik zit, onder mijn dekbed, in mijn warme bed ligt.
Dat ons kindje op geen beter plekje kan groeien dan in E's buik, dát staat als een paal boven water. Daar ben ik ziels- en zielsgelukkig mee.
Maar oef, wat was het toch fijn geweest als ik dit kindje elke minuut van de dag bij me had kunnen dragen.
Morgen krijgen we weer een echo. In het ziekenhuis dit keer. Hopelijk staan we na afloop weer opgetogen buiten met nieuwe plaatjes. Ik kan er geen genoeg van krijgen!

Logéloeren

Elf weken zwanger. We hebben er al meer dan een kwart opzitten. Onvoorstelbaar! Mijn misselijkheid begint flink af te nemen, dus ik kijk uit naar de komende maanden.

Gisteren gingen we voor het eerste bezoek naar de verloskundige. J. kon er helaas écht niet bij zijn, maar verder waren we compleet. Het was een fijn gesprek. We hebben van alles doorgenomen, van prenatale diagnostiek tot kraamzorg. Af en toe was het even puzzelen; wie heeft welke rol? Gelukkig verliep dat eigenlijk heel soepel.

Toen ik zwanger was van mijn dochtertje beschikte de verloskundigenpraktijk nog niet over echoapparatuur. Groot was de verrassing dan ook toen de verloskundige aan het eind van het gesprek zei: "En dan gaan we nu nog even kijken.". Wat een cadeautje! We zagen een druk mini-kindje lekker spartelen en schoppen in mijn buik. Vierkommatwee centimeter schoon aan de haak! Ze drukte nog een paar mooie plaatjes af, zodat J. thuis ook kon kijken naar zijn spruit.

Na het gesprek hebben we bij ons thuis nog even nagenoten en nagepraat. Wat is het toch een prachtige tijd! We rollen van het ene hoogtepunt naar het andere. Lucky bastards!

En nu moeten we vrijdag alweer zo'n echo. Het is afzien.

"Zaadje, eitje? Appeltje eitje!"

Gisterenavond hebben we het grote nieuws aan de twee jongste kinderen verteld. Naar dit moment had ik erg uitgekeken. Na het eten, op de bank, vertelden J. en ik hen dat ze een broertje of zusje krijgen. En wel op een heel bijzondere manier. Tja, en hoe leg je dat dan uit een 7 en een 8 jarige? Na hun eerste enthousiaste reacties in de trant van "owwwww ik hoop dat het een jongetje is, daar kan ik mee voetballen" en "néé, ik wil een meisje, die kan ik paardrijles geven!" hebben we een poging gedaan uit te leggen hoe bijzonder deze situatie nu in elkaar zit. We vertelden hen dat het kindje groeit in de de buik van E, dat haar buik een soort 'logeerbuik' is. Dat vind ik een mooie term. Uiteraard volgde toen van twee hardop nadenkende kinderen "maar hoe is hij daar dan ingekomen??" Ik begon uit te leggen dat de dokter dat had gedaan, maar realiseerde me dat dat toch ook voor vreemde ideeën zou kunnen zorgen. De dokter die ervoor had gezorgd dat tante E. zwanger was geworden..... Dus maar verteld van het zaadje van J. en het eitje van K. die in het ziekenhuis bij elkaar zijn gebracht door de dokter, in een schaaltje zijn gelegd en daar samen uitgroeiden tot een embryo. En zo klein is dat je het alleen met een microscoop kan zien. En dat embryootje, dat heeft de dokter in de buik van E. gezet en daar is het nu aan het groeien tot een mooie baby. Het is nu zo'n 3 cm. S, een meisje en de oudste van de twee, vulde me bijdehand aan met de opmerking "het zit in haar baarmoeder dus?" Grappig om die verschillen te zien: J. een jongen, zegt een baarmoeder niet zoveel (een buik is een buik) terwijl S. het meer medisch benadert en nog eens aan haar bonusbroer uitlegt dat ik niet meer zelf zwanger kan worden omdat ik geen baarmoeder meer heb.
Vervolgens lagen ze dubbel van de lach toen ze erover nadachten hoe dat zaadje van J. er dan uítgekomen was. Dat dat te maken heeft met 'piemels', 'plassers' en 'vrijen', ja dat weten ze echt al wel hoor. Een versneld lesje sexuele voorlichting dus voor het span met de benodigde medische IVF toelichting erbij om het in de juiste context te plaatsen.
Even later, toen ik J. naar bed bracht zei hij dat hij het morgen op school gelijk aan juf ging vertellen. Toevallig waren we twee dagen geleden op school voor een 10 minuten gesprekje en hebben wij daarbij gelijk juf geïnformeerd. Dat leek ons wel handig gelet op de bijzondere situatie. Ik vroeg hem of hij dacht dat hij het goed uit kon leggen op school, hoe het nu precies zit met dit broertje of zusje. Hij reproduceerde ons verhaal van die avond eigenlijk heel helder en zette uiteen hoe dit kindje 'gemaakt' is, nu lekker aan het groeien is bij E. en als hij groot genoeg is geboren wordt en met ons mee naar huis gaat.
Er zal vast nog van alles gebeuren in die jonge koppies de komende tijd, ik wil dat niet onderschatten. Het idee dat ze mee mogen kijken bij een echo vinden ze prachtig, maar het zal heus ook vreemd zijn om straks een dikke buik te zien bij E. en niet bij mij. De openheid waarmee we er met hen over praten is heel fijn en het is mooi te merken dat kinderen er zonder waarde-oordeel of complexiteit naar kijken. Toen ik J's dekbed instopte, hem nog een knuffel gaf en naar beneden wilde gaan, keek hij me aan met een lach op zijn gezicht en zei: "ach mam, zaadje eitje? appeltje eitje!"

Misselijk mens!

Ruim acht weken zwanger inmiddels en de volgende echo (komende vrijdag) komt in zicht.

Vorige week was niet zo'n fijne week. De week laat zich samenvatten in drie woorden: overgeven, overgeven en overgeven. Eerst dacht ik dat het alleen door de zwangerschap kwam, maar toen ik er ook andere klachten bij kreeg (ik zal jullie de details besparen) raakte ik ervan overtuigd dat het een ongelukkige combinatie van buikgriep en zwangerschapsmisselijkheid was. Wat heb ik me ellendig en slap gevoeld. Ik lag alleen maar een beetje op de bank óf ik hing boven de wc-pot mijn eigen maaginhoud (niet veel) te inspecteren. Uiteindelijk begon ik zaterdag op te knappen en op de "gewone" misselijkheid na voel ik me nu weer prima. Gelukkig waren K. en J. lekker op skivakantie. Ze konden toch niks voor me doen en door de afstand was dit wat duidelijker. Daar komt bij; sneeuw, zon en vakantievreugde geven ook afleiding. Op de dag dat ze terugkwamen, voelde ik me weer goed. Misschien protesteerde de kleine gewoon tegen de afwezigheid van zijn ouders!

Zo'n week op de bank geeft een hoop tijd voor soul searching. Ik heb mezelf weer allerlei vragen gesteld over hoe het voelt om het kindje van een ander te dragen. Over mijn motivatie, mijn gevoelens… Conclusie: niet één keer in de afgelopen week heb ik gedacht "waar ben ik aan begonnen", niet één keer heb ik getwijfeld aan of ik hier goed aan doe. Fijn!

Gisteren las ik nog twee opiniestukken in Trouw (hier en hier te lezen). Het ene stuk is een reactie op het andere stuk. Beide gaan over draagmoederschap. Vooral het tweede artikel stoorde me toch wel behoorlijk. Het staat bol van de aannames en ongefundeerde conclusies. Ik vind het nogal wat om te beweren dat een kind dat door een andere vrouw gedragen is dan de eigen moeder en na de geboorte gescheiden wordt van de draagmoeder, hier altijd last van zal hebben. De vergelijking wordt gemaakt met reguliere adoptie, terwijl daarbij een kind vaak pas veel later van de vrouw gescheiden wordt in wiens buik het gegroeid is. Ik geloof geen seconde dat het kindje in mijn buik hechtingsproblemen of andere nadelige gevolgen zal ondervinden doordat het na de geboorte niet met mij en B. meegaat, maar met twee zeer liefhebbende ouders die al jaren naar zijn of haar komst hebben uitgekeken. Twee ouders die dit kindje zullen overstelpen met liefde.

De reacties op de artikelen zijn ook niet mals. Gelukkig zitten er hier en daar ook wel wat genuanceerde reacties tussen, maar ik heb inmiddels geleerd dat ik me negen maanden lang chronisch prostitueer. Zal mijn man leuk vinden!