"Zaadje, eitje? Appeltje eitje!"

Gisterenavond hebben we het grote nieuws aan de twee jongste kinderen verteld. Naar dit moment had ik erg uitgekeken. Na het eten, op de bank, vertelden J. en ik hen dat ze een broertje of zusje krijgen. En wel op een heel bijzondere manier. Tja, en hoe leg je dat dan uit een 7 en een 8 jarige? Na hun eerste enthousiaste reacties in de trant van "owwwww ik hoop dat het een jongetje is, daar kan ik mee voetballen" en "néé, ik wil een meisje, die kan ik paardrijles geven!" hebben we een poging gedaan uit te leggen hoe bijzonder deze situatie nu in elkaar zit. We vertelden hen dat het kindje groeit in de de buik van E, dat haar buik een soort 'logeerbuik' is. Dat vind ik een mooie term. Uiteraard volgde toen van twee hardop nadenkende kinderen "maar hoe is hij daar dan ingekomen??" Ik begon uit te leggen dat de dokter dat had gedaan, maar realiseerde me dat dat toch ook voor vreemde ideeën zou kunnen zorgen. De dokter die ervoor had gezorgd dat tante E. zwanger was geworden..... Dus maar verteld van het zaadje van J. en het eitje van K. die in het ziekenhuis bij elkaar zijn gebracht door de dokter, in een schaaltje zijn gelegd en daar samen uitgroeiden tot een embryo. En zo klein is dat je het alleen met een microscoop kan zien. En dat embryootje, dat heeft de dokter in de buik van E. gezet en daar is het nu aan het groeien tot een mooie baby. Het is nu zo'n 3 cm. S, een meisje en de oudste van de twee, vulde me bijdehand aan met de opmerking "het zit in haar baarmoeder dus?" Grappig om die verschillen te zien: J. een jongen, zegt een baarmoeder niet zoveel (een buik is een buik) terwijl S. het meer medisch benadert en nog eens aan haar bonusbroer uitlegt dat ik niet meer zelf zwanger kan worden omdat ik geen baarmoeder meer heb.
Vervolgens lagen ze dubbel van de lach toen ze erover nadachten hoe dat zaadje van J. er dan uítgekomen was. Dat dat te maken heeft met 'piemels', 'plassers' en 'vrijen', ja dat weten ze echt al wel hoor. Een versneld lesje sexuele voorlichting dus voor het span met de benodigde medische IVF toelichting erbij om het in de juiste context te plaatsen.
Even later, toen ik J. naar bed bracht zei hij dat hij het morgen op school gelijk aan juf ging vertellen. Toevallig waren we twee dagen geleden op school voor een 10 minuten gesprekje en hebben wij daarbij gelijk juf geïnformeerd. Dat leek ons wel handig gelet op de bijzondere situatie. Ik vroeg hem of hij dacht dat hij het goed uit kon leggen op school, hoe het nu precies zit met dit broertje of zusje. Hij reproduceerde ons verhaal van die avond eigenlijk heel helder en zette uiteen hoe dit kindje 'gemaakt' is, nu lekker aan het groeien is bij E. en als hij groot genoeg is geboren wordt en met ons mee naar huis gaat.
Er zal vast nog van alles gebeuren in die jonge koppies de komende tijd, ik wil dat niet onderschatten. Het idee dat ze mee mogen kijken bij een echo vinden ze prachtig, maar het zal heus ook vreemd zijn om straks een dikke buik te zien bij E. en niet bij mij. De openheid waarmee we er met hen over praten is heel fijn en het is mooi te merken dat kinderen er zonder waarde-oordeel of complexiteit naar kijken. Toen ik J's dekbed instopte, hem nog een knuffel gaf en naar beneden wilde gaan, keek hij me aan met een lach op zijn gezicht en zei: "ach mam, zaadje eitje? appeltje eitje!"