Mooi man!

En dan is het dus gewoon zo. Zwanger. Al een paar weekjes nu. Ik geloof dat het besef eindelijk een beetje begint te landen bij ons alle vier. Onwerkelijk zal het voorlopig wel blijven, maar het begint wel echt door te dringen.

Lange tijd was draagmoederschap iets waar we naartoe werkten, waar we naar uitkeken, maar vooral iets van de toekomst. Iets wat we alle vier heel graag wilden, maar waarvan we ons geen voorstelling konden maken, hoe het precies zou zijn als ik eenmaal zwanger was.

Ik hoopte dat ik niet ineens heel andere dingen zou gaan voelen wanneer de hormonen het voor het zeggen zouden krijgen in mijn lijf. Dat ik niet ineens zelf heel erg graag zwanger zou willen zijn van mijn éigen kindje. Deze gevoelens verwachtte ik absoluut niet, maar je kunt het nooit helemaal uitsluiten. Gelukkig niets van dat alles. Hoewel ik heel blij ben dat ik zwanger ben en ik tussen de misselijkheid en jeuk aan mijn onderbenen (ja echt! Dat is ook een zwangerschapskwaaltje!) daar ook echt van geniet, voelt dit leven in mijn buik heel anders dan toen ik zélf moeder ging worden van ons dochtertje. Nu al. Ik voel me wel verbonden en vooral ook verantwoordelijk, maar ik heb geen moedergevoelens en ben ook totaal niet met dat aspect van een zwangerschap bezig.

Natuurlijk kan ik niet met zekerheid voorspellen hoe het de komende maanden zal gaan, maar het vertrouwen in mezelf groeit. Ik kan dit. Zéker met B. naast me en niet te vergeten K. en J..

Inmiddels hebben B. en ik gemerkt dat je ook vreselijk veel lol kunt hebben om deze situatie. Aan een vage bekende vertellen dat je zwanger bent, de felicitaties in ontvangst nemen en dan achteloos toevoegen: "oh maar het is niet van B. hoor…" staat garant voor verbijsterde blikken. De toevoeging: "Maar wel van mijn zwager" doet het ook goed. Kortom, het zijn mooie tijden. We lachen, hopen, fantaseren en dromen. Een traantje zal hier en daar ook nog wel vallen, maar ook daarvoor is ruimte.

Mooi man!

Klein maar fijn

Afgelopen vrijdag was het zover, de echo-afspraak! E, J, en ik reden met zn drieën naar het ziekenhuis en wachtten daar op B. Die kwam rechtstreeks uit zijn werk en had geregeld dat hij er ook op tijd bij kon zijn. Deze eerste echo met zn vieren beleven vond ik wel erg fijn. Mijn vriendin, die de echo ging maken, was er al en ook haar man (die in hetzelfde ziekenhuis werkt) maakte zich even vrij om met ons mee te kijken. Zo stonden we met zn vijven om E. heen die 'comfortabel' op de onderzoekstafel lag. En we zagen het gelijk: een klein vruchtzakje met een ienimini embryootje erin. Het embryootje was eigenlijk niet met het blote oog te zien (4 mm), maar des te geweldiger was het om al wél hartactie waar te nemen! Mijn vriendin lichtte toe dat dit ook ongeveer het meest vroege moment was om überhaupt íets te kunnen zien. Maar we zagen het. Ik vroeg haar het nog een keer extra te laten zien, vooral om mijn eigen ogen te geloven. En ja, het was er echt, een soort heel snel geknipper. Zowel J. als ik waren er beiden vooral stil van en ik heb geloof ik vooral E. in haar hand staan knijpen. Wat een mijlpaal!
De volgende echo is over 3 weken. We hebben al even gekeken naar wat we dan, als alles goed gaat, zien: een 'boontje' met alles erop en eraan. Zin in!

Echo!

Toen ik vorige week het ziekenhuis belde om door te geven dat we een positieve zwangerschapstest in handen hadden probeerde de verpleegkundige ietwat mijn enthousiasme te temperen door te zeggen dat we wel héél vroeg getest hadden. En dat we zaterdag nogmaals moesten testen om uit te sluiten dat de Pregnyl, het hormoon wat E. 5 dagen voor de terugplaatsing had moeten spuiten, een vals positieve test had gegeven. Natuurlijk wilde ik niet bijdehand doen, maar wij hadden ons goed ingelezen en voor laten lichten en wísten gewoon dat dat niet het geval kon zijn. Nog even los van het gevoel van E. dat ze zich ook al zwanger vóelde.
Dus hebben we afgelopen zaterdagavond, samen met zn vieren, nogmaals een test gedaan. De vijfde. Met een beetje een rituele inslag. En weer hartstikke positief!
Maandag heb ik gelijk weer gebeld en we hebben een afspraak voor een zwangerschapsecho op 9 maart! Het mocht al eerder, maar die datum viel midden in onze vakantie. Toen ik dit aan een lieve vriendin vertelde, deed ze ons zo'n leuk voorstel. Zij werkt zelf in een ziekenhuis, maakt dagelijks echo's en wil voor ons de allereerste echo maken! En wel, aanstaande vrijdag! E, J en B waren ook gelijk enthousiast, dus nu gaan we over 2 dagen naar haar toe. Misschien zien we al een hartje kloppen, dat zou zo kunnen zijn. Ik vind het heel erg spannend en kijk er tegelijk ontzettend naar uit. Wordt vervolgd...

Rollercoaster

Voor ik begin met schrijven lees ik "dé blog der bloggen" van E. nogmaals door. Kippenvel krijg ik ervan. Wat een rollercoaster zijn we maandag met zn vieren doorgegaan, twee uitersten, en dat in een paar uur tijd. Bij het eerste telefoontje van J. stond ik met mijn jas aan, nog thuis, gehaast om op tijd op mijn werk te komen. In tranen stapte ik de auto in en voelde me vreselijk. Bij J's tweede telefoontje liep ik tijdens een vergadering de kamer uit en liep al ijsberend over de gang. Ik wilde wel gillen, ter plekke een flauwte krijgen of iets anders dramatisch doen, maar in plaats daarvan was ik vooral confuus. Heb wel duizend keer "he he? ja hoor!" of iets dergelijks geroepen. Daarna gelijk E. gebeld en kon toen ook niet goed de juiste woorden vinden. Het was duidelijk teveel om te verwerken in zo'n korte tijd. Na deze gouden telefoontjes ben ik 'gewoon' mijn vergadering weer in gegaan en heb nog zo'n twee uur verder zitten praten. Hoe is het mogelijk??
Nadat ik klaar was heb ik mijn spullen gepakt en ben naar mijn auto gelopen om naar huis te gaan. Ik startte de motor, reed door de slagboom en..... barstte in een keihard onbedaarlijk snikken uit. Kon niet meer stoppen. Met lange gierende uithalen, echt uit mijn ténen! Pfff, was dat even opgekropt door de gebeurtenissen die dag....
Thuisgekomen hebben J. en ik elkaar héél stevig vastgehouden en 100.000 mooie gevoelens gedeeld. 's Avonds zijn we naar E. en B. gereden en dat was zo Goed! We móesten elkaar gewoon zien, hebben samen naar de positieve zwangerschapstest gekeken als naar ontdekt leven op Mars én een fles champagne opengetrokken! Tja, E. niet natuurlijk, die ging aan een overheerlijk frisje ;-). Ik ben zó trots op E, kon gewoon mijn ogen niet van haar afhouden! Ik heb haar al laten weten dat als ik haar op haar nek ga zitten, ze me dat rustig kan laten weten. Maar, zo antwoordde ze terug, ze dacht niet dat ze daar snel last van zou krijgen, tenzij ik het te letterlijk neem.
Ik weet, het is nog pril, het blijft hartstikke spannend, maar jeetje, wat voelt dit als puur geluk! De komende tijd ben ik af en toe even hoog boven op die roze wolk te vinden hoor....

It giet oan!

Terwijl een groot deel van Nederland bevangen is door de elfstedentochtkoorts, zitten wij met onze hoofden heel ergens anders.

Gisteren was het dag elf na de terugplaatsing. De dag waarop ik bij de vorige poging ongesteld werd. Ik was vreselijk gespannen, want ook al had ik het gevoel dat het wel eens gelukt zou kunnen zijn, ik wist ook dat je lijf en geest je behoorlijk voor de gek kunnen houden.

Toen ik om een uur of half negen met lichte buikpijn naar het toilet ging en ik een klein spoortje/vleugje bloed bespeurde trok ik dus ook onmiddellijk de conclusie dat ook deze poging mislukt was. Met lood in mijn schoenen belde ik J. Om het slechte nieuws te vertellen. K. bellen kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Die stond zo strak van de spanning! De teleurstelling was groot, maar ook de strijdbaarheid.

Maar de ochtend vorderde. Ik ging nog ongeveer driehondervierentachtig keer naar het toilet, maar er was geen druppel bloed meer te bekennen. Ik werd gek van mezelf en mijn lijf. Waarom brak het nou niet door, de onzekerheid was killing. Tegelijkertijd werd het stemmetje achter in mijn hoofd luider. "Weet je nog? Bij je dochtertje had je eerst ook een druppeltje bloedverlies, misschien ben je gewoon zwanger!" riep het. Ik nam een besluit. Als ik om één uur nog geen spoortje van bloed had gezien zou ik een test gaan kopen en deze doen in 't toilet op mijn werk. Zo gezegd zo gedaan, want geen druppel…

Daar zat ik. Met mijn kruidvattestje op 't toilet. En gek genoeg wíst ik het. Ik zou een tweede streepje zien verschijnen. Ik was dan ook niet verbaasd toen er een overduidelijke tweede streep verscheen.
Ik moest even wat rechtzetten bij K., J. en B.

Ik ben ZWANGER, K. en J. zijn in verwachting. It giet oan!!

En natuurlijk, het is nog pril. Er kan nog van alles misgaan, maar het kan, het gaat en we doen het. Wat een geluk.

Spannend

Opnieuw zit er een klein embryootje in mijn buik. Wat een gek idee. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan, maar dat is natuurlijk een onmogelijke opgave. Volgende week zo rond dag elf (na de terugplaatsing) zal de spanning wel helemaal om te snijden zijn. Dat is de dag waarop ik de vorige keer ongesteld werd. Ik durf er alleen niet vanuit te gaan dat het gelukt is als dag elf voorbij is. Dat geloof ik pas als ik K. en J. en positieve test onder hun neus kan drukken. En nog eens....en nog eens...