Klein maar fijn

Afgelopen vrijdag was het zover, de echo-afspraak! E, J, en ik reden met zn drieën naar het ziekenhuis en wachtten daar op B. Die kwam rechtstreeks uit zijn werk en had geregeld dat hij er ook op tijd bij kon zijn. Deze eerste echo met zn vieren beleven vond ik wel erg fijn. Mijn vriendin, die de echo ging maken, was er al en ook haar man (die in hetzelfde ziekenhuis werkt) maakte zich even vrij om met ons mee te kijken. Zo stonden we met zn vijven om E. heen die 'comfortabel' op de onderzoekstafel lag. En we zagen het gelijk: een klein vruchtzakje met een ienimini embryootje erin. Het embryootje was eigenlijk niet met het blote oog te zien (4 mm), maar des te geweldiger was het om al wél hartactie waar te nemen! Mijn vriendin lichtte toe dat dit ook ongeveer het meest vroege moment was om überhaupt íets te kunnen zien. Maar we zagen het. Ik vroeg haar het nog een keer extra te laten zien, vooral om mijn eigen ogen te geloven. En ja, het was er echt, een soort heel snel geknipper. Zowel J. als ik waren er beiden vooral stil van en ik heb geloof ik vooral E. in haar hand staan knijpen. Wat een mijlpaal!
De volgende echo is over 3 weken. We hebben al even gekeken naar wat we dan, als alles goed gaat, zien: een 'boontje' met alles erop en eraan. Zin in!