Mooi man!

En dan is het dus gewoon zo. Zwanger. Al een paar weekjes nu. Ik geloof dat het besef eindelijk een beetje begint te landen bij ons alle vier. Onwerkelijk zal het voorlopig wel blijven, maar het begint wel echt door te dringen.

Lange tijd was draagmoederschap iets waar we naartoe werkten, waar we naar uitkeken, maar vooral iets van de toekomst. Iets wat we alle vier heel graag wilden, maar waarvan we ons geen voorstelling konden maken, hoe het precies zou zijn als ik eenmaal zwanger was.

Ik hoopte dat ik niet ineens heel andere dingen zou gaan voelen wanneer de hormonen het voor het zeggen zouden krijgen in mijn lijf. Dat ik niet ineens zelf heel erg graag zwanger zou willen zijn van mijn éigen kindje. Deze gevoelens verwachtte ik absoluut niet, maar je kunt het nooit helemaal uitsluiten. Gelukkig niets van dat alles. Hoewel ik heel blij ben dat ik zwanger ben en ik tussen de misselijkheid en jeuk aan mijn onderbenen (ja echt! Dat is ook een zwangerschapskwaaltje!) daar ook echt van geniet, voelt dit leven in mijn buik heel anders dan toen ik zélf moeder ging worden van ons dochtertje. Nu al. Ik voel me wel verbonden en vooral ook verantwoordelijk, maar ik heb geen moedergevoelens en ben ook totaal niet met dat aspect van een zwangerschap bezig.

Natuurlijk kan ik niet met zekerheid voorspellen hoe het de komende maanden zal gaan, maar het vertrouwen in mezelf groeit. Ik kan dit. Zéker met B. naast me en niet te vergeten K. en J..

Inmiddels hebben B. en ik gemerkt dat je ook vreselijk veel lol kunt hebben om deze situatie. Aan een vage bekende vertellen dat je zwanger bent, de felicitaties in ontvangst nemen en dan achteloos toevoegen: "oh maar het is niet van B. hoor…" staat garant voor verbijsterde blikken. De toevoeging: "Maar wel van mijn zwager" doet het ook goed. Kortom, het zijn mooie tijden. We lachen, hopen, fantaseren en dromen. Een traantje zal hier en daar ook nog wel vallen, maar ook daarvoor is ruimte.

Mooi man!