Het was me het weekje wel!

Zoals de titel al zegt hebben we een nogal bewogen week achter de rug. Hoogste tijd dus voor een nieuw bericht. Het begon vorig weekend: we hadden een wat druk, maar gezellig weekend met een etentje met goede vrienden op zaterdagavond en een verjaardagsfeestje van mijn vader op zondag. Het weer werkte mee, helemaal leuk dus. Ik voelde me eigenlijk prima, behalve dat mijn darmen zo nu en dan wat protesteerden, maar dat is na dat ze bestraald zijn geweest wel vaker het geval. Ik besteedde er dus niet bijzondere aandacht aan. Maandag ben ik gewoon gaan werken, niet echt fit, maar ach, en maandagmiddag reed ik met opeens heel veel buikpijn naar huis. 's Avonds hadden we een afspraak bij de verloskundige en daar wilde ik hoe dan ook mee naartoe. Gelukkig bleek daar alles goed met E. en de baby en konden we luid en duidelijk het hartje horen kloppen. Onderweg naar huis stortte ik door de buikpijn behoorlijk in. Dinsdagochtend bij de huisarts dacht zij aan een blindedarmontsteking en daarom zaten we zomaar twee uur later in het ziekenhuis. Daar ben ik onderzocht, met echo en CT scan, maar het werd niet duidelijk wat er nu aan de hand was. Geen blindedarmontsteking in elk geval. Ondertussen voelde ik me zieker en zieker worden, zag ik J. z'n bezorgde blik en begreep ik dat het menens werd toen ik naar de high care werd gebracht en aan allerlei apparaten werd gekoppeld. Uiteindelijk bleek een fikse bloedvergiftiging de boosdoener, veroorzaakt door een bacterie die via een plekje op mijn huid of via mijn darmen in mijn bloed is gaan zitten. Toen ik eenmaal antibiotica kreeg en die aansloeg voelde ik me snel wat beter en tegen een uur of elf 's avonds mocht ik eindelijk naar mijn kamer op de afdeling Gynaecologie. Waar ik de twijfelachtige eer had een groot deel van de verpleegkundigen nog gewoon te kennen van mijn vorige keren.....De volgende dag was ik zo nu en dan emotioneel, allerlei enge gedachten speelden door mijn hoofd: wat nu als E. dit was overkomen, wat als ik heel lang in het ziekenhuis zou moeten blijven, wat nu als het niet goed met me was afgelopen...wat dan met de baby in E's buik?? Allemaal hypothetische gedachten, ik weet het, maar oef, ze grepen me wel behoorlijk aan. Later die week toen ik E. aan de lijn had vertelde ze me dat zij er ook hele nare dagen door had gehad. Bij alle scenario's die we met z'n vieren de revue hadden laten passeren tijdens de voorbereiding hadden we dit scenario nou net niet besproken. Ik had toch al genoeg ziekenhuisopnames voor mijn kiezen gehad?! Maar ik sta er weer, ben weer thuis met infuus en al, en ik herstel rustig aan. Het komt goed. Waar ik heel blij om ben, is dat ik vandaag gewoon mee kon naar de 20 weken echo! Vanmiddag in het ziekenhuis waar, als alles volgens plan gaat, E. ook gaat bevallen, hadden we een afspraak. Fijn dat B. er ook bij kon zijn, het voelt echt heel goed om zoveel als mogelijk met z'n vieren te kunnen doen. Zeker dit soort 'mijlpaalmomenten'. Het was super om onze zoon weer door het beeld heen te zien bewegen. Nu al niet meer objectief, ik weet het, vonden J. en ik dat hij al héél krachtig schopte en vonden we het zó knap dat hij ferm zijn handje naar zijn mond bewoog :-). De echoscopiste heeft van alles bekeken en opgemeten met de eindconclusie dat wat betreft alles wat ze kán zien, het er allemaal goed uitziet. Zo zitten er twee armen met handjes aan, twee benen met voetjes die goed lijken te staan, een hartje, maag, blaas, nieren, ovale vorm van het hoofd, hersenen, dicht bovenlipje, mondje, twee oogjes, gesloten rug en veel beweeglijkheid. Het was weer prachtig om te zien! Op de terugweg vroeg ik J. of hij al gevoelens van "zijn zoon" ervaart bij het zien van de echo. Ik voelde dat namelijk vandaag zo sterk bij mezelf. Een mooi gevoel. Hij had het ook vertelde hij, vooral wanneer de baby zo voor onze ogen aan het bewegen was of toen met de echo zijn gezichtje goed in beeld werd gebracht. Het is fijn om te merken dat ondanks de afstand (toch zo'n 140 km verderop :-)), het proces van verbinding en een band met de baby zich heel natuurlijk lijkt te ontwikkelen. De zwangerschapshaptonomie, waar we volgende week mee beginnen, gaat daar hopelijk nog meer vorm aan geven. Verder zijn E. en B. daarin ook echt fantastisch: zij geven ons zo duidelijk het gevoel dat het ónze baby is en hun neefje+. Waar ze heel blij mee zijn en die ook een bijzonder plekje in hun leven zal houden. Ik realiseer me heus dat het de combinatie van ons gevoel en hun opstelling naar ons toe is. Wij kunnen vol vertrouwen voelen wat we voelen, zonder enige terughoudendheid, angst of voorwaardelijkheid. We doen dit met z'n vieren, ieder vanuit z'n eigen rol, maar met heel veel gemeenschappelijkheid en duidelijkheid over hoe het zit. En juist dat geeft heel veel ontspanning. Ik kijk uit naar de tweede helft!

Kostbare lading

Gisteravond was het weer tijd voor ons maandelijkse bezoek aan de verloskundige. We hadden er allemaal, inclusief onze kleine meid ("We gaan naar de baby in mama's buik kijken hè?!"), erg veel zin in. En eerlijk gezegd was het voor mij nog een beetje meer dan dat. Ik had behoefte aan bevestiging.

Onlangs heb ik een paar nare berichten uit mijn omgeving gehoord. Een zwangere vriendin bij wie geen kloppend hartje gevonden kon worden in haar buik, een mede-cursist van de zwangerschapscursus (van mijn vorige zwangerschap) die met achttien weken zwangerschap beviel van een jongetje dat geen schijn van kans maakte. Zo verdrietig allemaal en het kwam even erg dichtbij. Ik voel het jongetje in mijn buik niet zo vaak en begon me onwillekeurig toch zorgen te maken.
En bij die zorgen komt dan een gevoel van verantwoordelijkheid. Het gevoel dat ik het geluk van K. en J. in mijn buik draag. Ik wilde zó graag weten of alles goed ging met mijn kostbare lading. Tegelijkertijd deed ik mijn uiterste best om mijn zorgen niet op K. en J. over te brengen, omdat ik verstandelijk ook wel wist dat er geen aanleiding was om me zorgen te maken.

Gisteren toen de verloskundige aan mijn buik voelde en zei: "Perfect, die groeit goed!" toen voelde ik me al wat beter. Toen we vervolgens een stevige galop hoorden toen we naar het hartje gingen luisteren viel er een last van me af. De hoofdpijn waar ik al drie dagen last van had was plotseling verdwenen. En wat heerlijk  hoe gelukkig K. (ondanks haar buikpijn, ze voelde zich echt niet goed, de schat) en J. keken bij het horen van dat prachtige geluid.

Voor de mensen in de wachtkamer bij de verloskundige moet het toch altijd weer een bijzondere gewaarwording zijn. Vier volwassenen en een kind allemaal tegelijk op het spreekuur. Maar we doen dit nu eenmaal met zijn allen. We zijn allemaal in verwachting van ons neefje en ik ben er nog eens zwanger bij ook!

Moederschap

Het is vandaag moederdag. E. verraste me vanmorgen met een lief smsje vanuit Italië waar ze voor twee weken lekker met man en kind van vakantie geniet. Ze wenste me een fijne moederdag toe en schreef: "nu nog als moeder van één geboren en één ongeboren zoon aan de ontbijttafel, maar volgend jaar met twéé ventjes van acht jaar en een maand of zeven." Ze voegde er nog aan toe dat ze me een geweldige moeder vindt. Het deed me zo goed, van die lieve woorden en zo'n mooi compliment. Toen E's dochter pas geboren was zei ze me eens dat ze dacht een voorbeeld te kunnen nemen aan de wijze waarop ik met J, mijn zoon, omga, voor hem zorg en hem zo goed mogelijk probeer op te voeden en te begeleiden. Dat vond ik toen ook een heel mooi compliment, te meer omdat ik zelf best nog weleens worstel met wat nou wel of niet goed is om te doen in allerlei opvoedkundige kwesties. Als ik E. nu zelf met haar dochter zie vind ik ook dat ze dat goed doet. Vanzelfsprekend, ontspannen, met liefde en humor. Belangrijke eigenschappen. Het is mooi dat we in dit opzicht ook wel op één lijn zitten. Ik kan me voorstellen dat het E. straks toch een beter gevoel geeft als ze ervaart en ziet dat haar 'neefje+' opgroeit in een nest met ouders waar zij zich in herkent en zich goed bij voelt. J. en de kinderen hebben me vandaag een hele geslaagde moederdag bezorgd en me echt in het zonnetje gezet. 's Middags op het strand, in de zon, tijdens een heerlijke lunch, kreeg ik van J. van zeven én van mijn bonusdochter S. van acht, twee prachtige eigengemaakte kunstwerkjes. Bij de welbekende "ohh's en ahh's" over zoveel bijzonder groep 4-geknutsel, voelde ik me heel erg blij worden. Het was namelijk de eerste keer, na zo'n zes jaar, dat ik van S. een moederdagcadeautje kreeg. Een moederdagcadeautje voor haar bonusmoeder. Een mijlpaal in de relatie tussen haar en mij, die niet altijd zo vanzelfsprekend is geweest. Ik ben zo trots op wat ik voel als ik denk aan mijn moederschap: mijn onverwoestbare moederliefde voor J, de oprechte liefde voor mijn bonuskinderen die nog steeds groeit en groeit én de aanstormende liefde voor mijn baby. Waar ik overigens nooit aan heb getwijfeld, voel ik op zo'n dag als vandaag dan ook zo duidelijk: aan moederliefde geen gebrek, in tegendeel!

A boy! deel 2

Vrijdag mochten we weer even in mijn buik spieken. Het was een mooi, leuk en toch ook weer spannend moment. Negen man sterk stonden we in het kleine echokamertje van de lieve vriendin van K.. De jongste drie kinderen van K. en J. waren er ook bij. Vol verwachting keken we naar het scherm. Al snel zagen we een beweeglijk kindje in beeld komen. Geen wonder dat ik al bewegingen voel, dacht ik meteen. Wat een druktemaker is die kleine meid! Meid ja. Ik was er heilig van overtuigd dat ik een meisje in mijn buik had. Maar ineens zag ik iets op het beeldscherm; dat leek toch verdacht veel op een piemeltje! En ja hoor, de vriendin van K. bevestigde wat ik zag. Het is een jongen!

En wat ik toen voelde had ik niet aan zien komen. Ik voelde een enorme opluchting. Een jongen. Een ander geslacht dan mijn kleine meisje. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen waar die opluchting precies in zit, maar het heeft ermee te maken dat deze zwangerschap en bevalling voor mijn gevoel zo ver mogelijk af moeten staan van wat ik met mijn eigen dochter mee heb gemaakt. Daarom vind ik het ook zo fijn dat ik in het ziekenhuis moet bevallen. Een andere plek om te bevallen (ons meisje is thuis geboren) en geen meisje in mijn buik, maar een jongen. Op de één of andere manier maakt dat het verschil met mijn eigen zwangerschap duidelijker. Dit is de zwangerschap van en voor een ander. Als het een meisje was geweest zou ik het ook wel zo blijven zien, maar dit maakt het allemaal net dat beetje gemakkelijker. Ik ben een blije draagmoeder!

De zoon van K. is ook blij. Blij dat hij een broertje krijgt. Gisteren was het Koninginnedag en hij ging oud speelgoed verkopen. In de doos zat ook een groot actiefiguur. Ik geloof dat het Superman was. Op het laatste moment bedacht hij zich en trok Superman uit de doos. "Leuk voor mijn broertje!" was zijn verklaring.