Kostbare lading

Gisteravond was het weer tijd voor ons maandelijkse bezoek aan de verloskundige. We hadden er allemaal, inclusief onze kleine meid ("We gaan naar de baby in mama's buik kijken hè?!"), erg veel zin in. En eerlijk gezegd was het voor mij nog een beetje meer dan dat. Ik had behoefte aan bevestiging.

Onlangs heb ik een paar nare berichten uit mijn omgeving gehoord. Een zwangere vriendin bij wie geen kloppend hartje gevonden kon worden in haar buik, een mede-cursist van de zwangerschapscursus (van mijn vorige zwangerschap) die met achttien weken zwangerschap beviel van een jongetje dat geen schijn van kans maakte. Zo verdrietig allemaal en het kwam even erg dichtbij. Ik voel het jongetje in mijn buik niet zo vaak en begon me onwillekeurig toch zorgen te maken.
En bij die zorgen komt dan een gevoel van verantwoordelijkheid. Het gevoel dat ik het geluk van K. en J. in mijn buik draag. Ik wilde zó graag weten of alles goed ging met mijn kostbare lading. Tegelijkertijd deed ik mijn uiterste best om mijn zorgen niet op K. en J. over te brengen, omdat ik verstandelijk ook wel wist dat er geen aanleiding was om me zorgen te maken.

Gisteren toen de verloskundige aan mijn buik voelde en zei: "Perfect, die groeit goed!" toen voelde ik me al wat beter. Toen we vervolgens een stevige galop hoorden toen we naar het hartje gingen luisteren viel er een last van me af. De hoofdpijn waar ik al drie dagen last van had was plotseling verdwenen. En wat heerlijk  hoe gelukkig K. (ondanks haar buikpijn, ze voelde zich echt niet goed, de schat) en J. keken bij het horen van dat prachtige geluid.

Voor de mensen in de wachtkamer bij de verloskundige moet het toch altijd weer een bijzondere gewaarwording zijn. Vier volwassenen en een kind allemaal tegelijk op het spreekuur. Maar we doen dit nu eenmaal met zijn allen. We zijn allemaal in verwachting van ons neefje en ik ben er nog eens zwanger bij ook!