Het was me het weekje wel!

Zoals de titel al zegt hebben we een nogal bewogen week achter de rug. Hoogste tijd dus voor een nieuw bericht. Het begon vorig weekend: we hadden een wat druk, maar gezellig weekend met een etentje met goede vrienden op zaterdagavond en een verjaardagsfeestje van mijn vader op zondag. Het weer werkte mee, helemaal leuk dus. Ik voelde me eigenlijk prima, behalve dat mijn darmen zo nu en dan wat protesteerden, maar dat is na dat ze bestraald zijn geweest wel vaker het geval. Ik besteedde er dus niet bijzondere aandacht aan. Maandag ben ik gewoon gaan werken, niet echt fit, maar ach, en maandagmiddag reed ik met opeens heel veel buikpijn naar huis. 's Avonds hadden we een afspraak bij de verloskundige en daar wilde ik hoe dan ook mee naartoe. Gelukkig bleek daar alles goed met E. en de baby en konden we luid en duidelijk het hartje horen kloppen. Onderweg naar huis stortte ik door de buikpijn behoorlijk in. Dinsdagochtend bij de huisarts dacht zij aan een blindedarmontsteking en daarom zaten we zomaar twee uur later in het ziekenhuis. Daar ben ik onderzocht, met echo en CT scan, maar het werd niet duidelijk wat er nu aan de hand was. Geen blindedarmontsteking in elk geval. Ondertussen voelde ik me zieker en zieker worden, zag ik J. z'n bezorgde blik en begreep ik dat het menens werd toen ik naar de high care werd gebracht en aan allerlei apparaten werd gekoppeld. Uiteindelijk bleek een fikse bloedvergiftiging de boosdoener, veroorzaakt door een bacterie die via een plekje op mijn huid of via mijn darmen in mijn bloed is gaan zitten. Toen ik eenmaal antibiotica kreeg en die aansloeg voelde ik me snel wat beter en tegen een uur of elf 's avonds mocht ik eindelijk naar mijn kamer op de afdeling Gynaecologie. Waar ik de twijfelachtige eer had een groot deel van de verpleegkundigen nog gewoon te kennen van mijn vorige keren.....De volgende dag was ik zo nu en dan emotioneel, allerlei enge gedachten speelden door mijn hoofd: wat nu als E. dit was overkomen, wat als ik heel lang in het ziekenhuis zou moeten blijven, wat nu als het niet goed met me was afgelopen...wat dan met de baby in E's buik?? Allemaal hypothetische gedachten, ik weet het, maar oef, ze grepen me wel behoorlijk aan. Later die week toen ik E. aan de lijn had vertelde ze me dat zij er ook hele nare dagen door had gehad. Bij alle scenario's die we met z'n vieren de revue hadden laten passeren tijdens de voorbereiding hadden we dit scenario nou net niet besproken. Ik had toch al genoeg ziekenhuisopnames voor mijn kiezen gehad?! Maar ik sta er weer, ben weer thuis met infuus en al, en ik herstel rustig aan. Het komt goed. Waar ik heel blij om ben, is dat ik vandaag gewoon mee kon naar de 20 weken echo! Vanmiddag in het ziekenhuis waar, als alles volgens plan gaat, E. ook gaat bevallen, hadden we een afspraak. Fijn dat B. er ook bij kon zijn, het voelt echt heel goed om zoveel als mogelijk met z'n vieren te kunnen doen. Zeker dit soort 'mijlpaalmomenten'. Het was super om onze zoon weer door het beeld heen te zien bewegen. Nu al niet meer objectief, ik weet het, vonden J. en ik dat hij al héél krachtig schopte en vonden we het zó knap dat hij ferm zijn handje naar zijn mond bewoog :-). De echoscopiste heeft van alles bekeken en opgemeten met de eindconclusie dat wat betreft alles wat ze kán zien, het er allemaal goed uitziet. Zo zitten er twee armen met handjes aan, twee benen met voetjes die goed lijken te staan, een hartje, maag, blaas, nieren, ovale vorm van het hoofd, hersenen, dicht bovenlipje, mondje, twee oogjes, gesloten rug en veel beweeglijkheid. Het was weer prachtig om te zien! Op de terugweg vroeg ik J. of hij al gevoelens van "zijn zoon" ervaart bij het zien van de echo. Ik voelde dat namelijk vandaag zo sterk bij mezelf. Een mooi gevoel. Hij had het ook vertelde hij, vooral wanneer de baby zo voor onze ogen aan het bewegen was of toen met de echo zijn gezichtje goed in beeld werd gebracht. Het is fijn om te merken dat ondanks de afstand (toch zo'n 140 km verderop :-)), het proces van verbinding en een band met de baby zich heel natuurlijk lijkt te ontwikkelen. De zwangerschapshaptonomie, waar we volgende week mee beginnen, gaat daar hopelijk nog meer vorm aan geven. Verder zijn E. en B. daarin ook echt fantastisch: zij geven ons zo duidelijk het gevoel dat het ónze baby is en hun neefje+. Waar ze heel blij mee zijn en die ook een bijzonder plekje in hun leven zal houden. Ik realiseer me heus dat het de combinatie van ons gevoel en hun opstelling naar ons toe is. Wij kunnen vol vertrouwen voelen wat we voelen, zonder enige terughoudendheid, angst of voorwaardelijkheid. We doen dit met z'n vieren, ieder vanuit z'n eigen rol, maar met heel veel gemeenschappelijkheid en duidelijkheid over hoe het zit. En juist dat geeft heel veel ontspanning. Ik kijk uit naar de tweede helft!