Ja, ik weer.
Die schoonzus van me heeft het waarschijnlijk te druk met haar knappe mannen. Zelf heb ik eigenlijk ook geen tijd, maar ik ben altijd al vrij slecht geweest in het stellen van prioriteiten.
Vrijdagavond zette ik voor het eerst in een week of twee de televisie aan voor iets anders dan Dora of Peppa Pig. Ik was moe en had zin om vermaakt te worden. Gedachtenloos zapte ik langs de kanalen, tot ineens een jongetje in beeld kwam dat vertelde dat hij in de buik van zijn tante gegroeid was, maar niet haar kind was. DOING!! Ineens was ik klaarwakker. Ik greep mijn telefoon en stuurde K. een berichtje: "NL2! NU!" K. zou K. niet zijn als ze niet zou reageren met: "Één minuutje…" Maar al snel liet ze weten ook te kijken. We keken naar het programma 'Recht uit het Hart'. Een vrij knullig programma waarin mensen hun verhaal vertellen alsof ze een spreekbeurt opdreunen in groep vijf van de lagere school. In beeld twee zussen. Samen vertelden ze hun verhaal over draagmoederschap. De ene zus had (met eigen eicel) een kindje gebaard voor de andere zus. Het was net als bij ons een verhaal van ziekte, teleurstelling, hoop en het uiteindelijke grote geluk. Ik zag al snel niet meer hoe houterig ze daar stonden. Mijn kromme tenen ontkrulden zich en ik luisterde. Ademloos. Wat een herkenning! Wat is het toch fijn dat er mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Voor de verandering stroomden de tranen over mijn wangen en, zo las ik op mijn telefoon, dat was bij K. ook het geval.
De draagmoeder sloot hun verhaal af met de opmerking dat geven in veel opzichten gemakkelijker is dan ontvangen. Toen ze dat zei kreeg ik kippenvel. Daarmee raakte ze de kern. Precies dát is wat ik zou willen zeggen als iemand tegen me zegt hoe knap het is dat ik dit heb kunnen doen. Ik heb er alleen nooit de woorden voor kunnen vinden.
K. is ziek geweest. Heel ziek. Ze moest afscheid nemen van de gedachte ooit nog zelf zwanger te zijn. Ze zou nooit schopjes in haar buik voelen, niet verwachtingsvol over een zwangerschapstest plassen. Niet de pijn van een bevalling voelen gevolgd door de opluchting en het geluk van het kind op je buik, dat je net zelf met vereende krachten op de wereld hebt gezet. Het was heel veel om afscheid van te nemen. En toen was daar het draagmoederschap. Natuurlijk is het geweldig om op die manier toch nog kans op een eigen kindje te hebben, maar hoe aanvaard je een dergelijk geschenk? En hoe ga je om met het feit dat iemand anders de schopjes van jouw kind in haar buik voelt?
K. heeft dat zó goed gedaan. Ze heeft mij nooit het gevoel gegeven afgunstig te zijn. Heeft me aandacht en liefde gegeven toen ik het nodig had en met rust gelaten op de momenten dat ik even alleen met mijn gezin wilde zijn. Toen ik vertelde dat ik bij nader inzien toch niet wilde dat de baby meteen op haar borst zou liggen, maar dat ik hem eerst even bij me wilde houden, moest ze even slikken, maar ze stelde zich ook daar echt voor open. Tijdens de bevalling hield ze mijn hand vast. Ze verschoonde de celstof matjes (waar die voor zijn verzinnen jullie zelf wel, toch?) zo vaak dat de verpleegkundige haar giftige blikken toewierp. En toen S. eindelijk op mijn borst lag en ik klaar was om hem aan K. te geven verzekerde ze mij ervan dat ik hem echt nog wel wat langer vast mocht houden. Nooit een jaloerse blik of een afgunstige opmerking. K. heeft geaccepteerd dat ze het zelf niet meer kon doen en heeft het draagmoederschap omarmd als een geweldig avontuur. De manier waarop K. dit Heel Grote Cadeau in ontvangst heeft genomen, dat is pas knap.
De volgende keer dat iemand zegt dat het zo knap van me is zal ik vermoedelijk opnieuw mijn schouders ophalen en dankjewel mompelen, maar jullie weten nu in ieder geval wie de echte held is.
