Vandaag vieren we de verjaardag van K. Afgelopen week werd ze veertig en vandaag vieren we dat met allemaal lieve mensen die zich zo betrokken hebben getoond het afgelopen jaar. Leuk om ze weer te zien. En nu met een niet meer zo kleine S. erbij. Zal dat trotse gevoel bij dit soort gelegenheden ooit minder worden? En bij alle andere mijlpalen? Straks weer moederdag. Die dag was natuurlijk al bijzonder, maar stiekem denk ik er vanaf nu altijd (draag-) voor. En in oktober zijn eerste verjaardag. Ik vermoed zomaar dat K. en ik dan nog wel een traantje laten. Voor de verandering.
Dat ik draagmoeder ben geweest, of eigenlijk ben, want volgens mij is het een keuze voor het leven, heeft mijn beleving van het moederschap veranderd. Ik ben me veel meer bewust van hoe niet vanzelfsprekend het is om moeder te kunnen worden. Als ik in de periode die achter ons ligt iets heb geleerd dan is het dat er zó ontzettend veel mensen zijn bij wie het krijgen van kinderen niet vanzelf of zelfs helemaal niet gaat. Mij zul je nooit meer horen vragen: "En? Wanneer komen er kinderen?". Nu was ik daar al voorzichtig mee, maar na alle verhalen die ik inmiddels heb gehoord van de personen met wie ik heb meegeleefd en nog steeds meeleef verbaas ik me meer en meer over de -vaak onbedoelde- lompheid van mensen. Zo blijken sommige mensen echt te denken dat het iets toevoegt om tegen anderen, bij wie het zwanger worden niet lukt, te zeggen dat ze er gewoon niet zo mee bezig moeten zijn. Gewoon even er niet meer aan denken en FLOEP zwanger. Want zo ging het bij nicht Truus ook. Onwaarschijnlijk veel pijn moeten dat soort "adviezen" doen. Met een dergelijke opmerking impliceer je immers dat het aan de instelling van de ouders ligt dat het niet lukt. Moet je je voorstellen, je gaat al jaren ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Je bent bezig met een eindeloos IVF traject dat je geestelijk sloopt, waar je relatie zwaar onder lijdt en dan sleep je jezelf met vereende krachten naar een verjaardag. Een verjaardag waar het wemelt van de kinderen, waardoor je daar zit als een open zenuw. En dan ploft de vriendin van de buurvrouw van de nicht van de jarige naast je op een stoel en zegt dat ze hoorde dat 't niet zo wil vlotten. Maar zij heeft al heel vaak gehoord dat je gewoon even lekker samen op vakantie moet gaan. Even de zinnen verzetten. Neem dat advies nou maar ter harte, want dan ben je zo zwanger. Eerlijk gezegd zou ik een flinke stomp op de neus van de vriendin van de buurvrouw van de nicht van de jarige gerechtvaardigd vinden.
Dat ik K. en J. heb kunnen helpen brengt een heel vreemde, onverwachte emotie met zich mee. Een schuldgevoel tegenover de groep mensen die ik hierboven beschreef. Verstandelijk begrijp ik natuurlijk dat ik niet iedereen kan helpen, maar gevoelsmatig voel ik me een soort van schuldig tegenover iedereen van wie ik weet dat het niet lukt om ouders te worden. Voel ik me schuldig dat ik niet hen óók kan helpen. Maar als ik door het schrijven van dit stukje ook maar één iemand ervan heb kunnen weerhouden om te zeggen: "ontspan maar gewoon, dan word je vanzelf zwanger." dan heb ik misschien toch een klein steentje kunnen bijdragen.
