donderdag 21 juni 2012

Voelen, wat een gevoel....

Pas geleden zijn we naar onze eerste sessie zwangerschapshaptonomie geweest. Een heel bijzondere ervaring. Nadat we door een vriendin getipt waren op de mogelijkheid van zwangerschapshaptonomie verdiepten we ons op internet in het onderwerp. We kwamen er achter dat er behoorlijk wat haptonomen zijn die in het bijzonder zwangerschappen begeleiden vanuit deze visie en benadering. De verloskundige adviseerde ons een haptonoom bij E. en B. in de buurt waarvan zij dacht dat zij bij ons zou passen. De website van 'onze' haptonoom Afke, lichtte toe dat zij zwangere vrouwen en stellen begeleid om onder andere een sterkere band tussen ouders en kind te ontwikkelen, voor en na de geboorte, het bevorderen van een goede gevoelsontwikkeling van het kind en een goede voorbereiding op een zo natuurlijk mogelijke bevalling. Dit tezamen met haar sympathieke en heldere (lees: niet zweverige...) houding, maakten dat we met open vizier en nieuwsgierigheid naar de eerste afspraak toegingen. Helaas moest J. op het laatste moment verstek laten gaan door een plotselinge afspraak op zijn werk en zijn we met z'n drieën en het dochtertje van E. en B. gegaan. Hartstikke jammer natuurlijk, maar zoals in de vorige blog van E. al te lezen viel: de agenda's nekken ons nog weleens een keer en daar is gewoon niet altijd wat aan te doen. Afke had me door de telefoon al gezegd dat zij nog niet eerder een draagmoeder met haar man en wensouders begeleid had. In dat opzicht was het voor haar dus ook nieuw. Ze lichtte eerst een en ander toe over de principes van haptonomie, over ons tegenwoordig vaak onderontwikkelde tastzintuig en vroeg wat wij zoal verwachtten van de begeleiding. Dat leverde een open gesprek op. Daarna vroeg ze eerst mij op de tafel te gaan liggen zodat ze op mijn rug en benen kon laten voelen wat voor soort bewegingen en aanrakingen we konden verwachten bij het contact maken met de baby. Ze vroeg E. haar na te doen. Elke keer checkte ze bij ons of het nog steeds goed voelde en was daarbij bijna behoedzaam te noemen. Normaal gesproken doen man en vrouw deze 'oefening' bij elkaar en ze wilde gewoon zeker weten dat deze intimiteit bij ons geen grens over ging. Nou, helemaal niet hoor, ik voelde me hierdoor juist heel erg 'in' het onderwerp komen. Daarna ging E. op de tafel liggen, maakte het zich, voor zover mogelijk, enigszins gemakkelijk en probeerde op verzoek van Afke met haar eigen handen op haar buik te voelen of de baby "zich wilde melden". Afke adviseerde haar daarbij haar ogen dicht te doen en stil te zijn. Eigenlijk leidde dat wel tot een ietwat lachwekkende situatie. Met z'n drieën om E. heen, stil en verwachtingsvol haar aankijkend of er misschien enige actie te bespeuren was. Die er niet kwam. Hij hield zich stil. Hoe bijzonder was het dan ook toen Afke het van E. overnam, de baby zich binnen 20 seconden duidelijk meldde en voor E. én Afke duidelijk voelbaar was. En niet eventjes, nee, de hele tijd! Na Afke mocht ik het ook proberen en het was een heel mooi en emotioneel moment toen ik hem duidelijk voelde. Eén keer zelfs zo goed dat E. en ik allebei tegelijk "JA" uitriepen. De lichte, masserende bewegingen die ik met mijn handen maakte waren voldoende om hem naar mijn hand toe te laten komen. Een gevoel alsof een kat langs je benen strijkt of je zacht kopjes geeft. Met zijn rug, met zijn billen, misschien met zijn hoofdje.... Ik had daar uren kunnen blijven staan, de tere bewegingen voelend, mijn handen op E's buik. Dat laatste vond ik een andere prettige aangelegenheid, om zo dichtbij E. te mogen zijn. Iets wat ik me vantevoren niet zo gerealiseerd had. Wij zijn altijd al vrij fysiek met elkaar met even lekker knuffelen enz. En ja, ik aai ook regelmatig over E's buik als we bij elkaar zijn. Maar tijdens deze sessie, in die rustige omgeving, zo bewust, zo dichtbij en intiem bij E. en ons kindje mogen zijn, dat voelde als heel bijzonder, een unieke ervaring. E. heeft Afke ervan verzekerd dat J. ook zo dichtbij mag komen en ik weet dat ze dat meent. En zo niet, dan geeft ze haar grens aan. Hij zal het geweldig vinden de volgende keer! Na afloop kreeg ik van E. een ontzettend lief cadeautje: eenzelfde soort jumpsuit als haar dochtertje aan had na de geboorte met haar naam erop. Zo'n zelfde gaf ze nu aan mij: in een andere kleur en met de naam van onze baby erop. Na onze eerste 'kennismaking' eerder op de avond was dit wel heel erg treffend. Ik had hem gevoeld en met de letters van zijn naam voor me op dat schattige pakje, voelde ik me op en top de aanstaande moeder van dit kindje!!

maandag 11 juni 2012

Best druk, draagmoeder zijn.

"Kun jij 29 juni?"
"Nee, dan moet ik werken"
"Oh, 13 juli dan? Oh wacht, dan kan ik zelf niet"
"22 juni?"
"Nee, dan kan ik ook niet, 20 juli misschien?"
"Nee, dan gaat mijn oom trouwen."
"3 augustus?"
"Werken"
"27 juli?"
"Werken...*zucht*"

AARGH!! Samen genieten van deze zwangerschap. Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Natuurlijk genieten we van de momenten dat we samen zijn. K. en ik of wij met z'n vieren, het is altijd vreselijk leuk. Maar wat zitten onze agenda's toch vol met allerlei dingen die het ons soms erg moeilijk maken om gewoon even wat tijd met elkaar door te brengen zonder dat we iets móeten.

Bovenstaand gesprekje vond plaats toen K. en ik zochten naar een datum voor een lekker welnessdagje ( ik krijg een zwangerschapsmassage, ik kijk er nu al naar uit!). Het is uiteindelijk gelukt om een datum te prikken, maar dat had wel even wat voeten in de aarde. Mijn agenda zit nu officieel VOL tot aan mijn verlof. Wel met grotendeels leuke dingen, maar het is maar goed dat we nog samen op vakantie gaan. Die tijd zullen we wel nodig hebben om eindeloos te praten over de op handen zijnde bevalling en de periode daarna. Lekker zwijmelen over hoe hij eruit zal zien, hoe hij zal ruiken, maar ook praten over de praktische invulling van één en ander. We komen er nu domweg nauwelijks aan toe.

Afgelopen vrijdag trouwde de broer van K. en B. Het was een heel leuke dag met 's avonds een gezellig feest. Op het feest kon K. met "haar" zwangere buik pronken, iets wat ze natuurlijk in een normale situatie altijd zou kunnen doen, maar nu was het des te specialer. Het leverde ook leuke gesprekken op. Veel enthousiaste, lieve reacties. Volgens mij voelden we ons alle vier apetrots.

Uit veel reacties blijkt dat mensen het tv programma Draagmoeder Gezocht hebben gezien. Ze zijn ineens vertrouwder met het onderwerp en hebben soms zelfs al nagedacht over de vraag of zij zoiets zouden kunnen of willen doen. Ondanks dat het programma voor een groot deel nou niet bepaald reclame was voor draagmoederschap, is het leuk om te merken dat het mensen aan het denken heeft gezet. "Zo mooi kan het dus óók zijn" zei een van de feestgangers tegen me. Hij had het begrepen. Het kan verrekte mooi zijn. Nu alleen nog de tijd vinden om daar echt van te genieten.