Vrijdag mochten we weer even in mijn buik spieken. Het was een mooi, leuk en toch ook weer spannend moment. Negen man sterk stonden we in het kleine echokamertje van de lieve vriendin van K.. De jongste drie kinderen van K. en J. waren er ook bij. Vol verwachting keken we naar het scherm. Al snel zagen we een beweeglijk kindje in beeld komen. Geen wonder dat ik al bewegingen voel, dacht ik meteen. Wat een druktemaker is die kleine meid! Meid ja. Ik was er heilig van overtuigd dat ik een meisje in mijn buik had. Maar ineens zag ik iets op het beeldscherm; dat leek toch verdacht veel op een piemeltje! En ja hoor, de vriendin van K. bevestigde wat ik zag. Het is een jongen!
En wat ik toen voelde had ik niet aan zien komen. Ik voelde een enorme opluchting. Een jongen. Een ander geslacht dan mijn kleine meisje. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen waar die opluchting precies in zit, maar het heeft ermee te maken dat deze zwangerschap en bevalling voor mijn gevoel zo ver mogelijk af moeten staan van wat ik met mijn eigen dochter mee heb gemaakt. Daarom vind ik het ook zo fijn dat ik in het ziekenhuis moet bevallen. Een andere plek om te bevallen (ons meisje is thuis geboren) en geen meisje in mijn buik, maar een jongen. Op de één of andere manier maakt dat het verschil met mijn eigen zwangerschap duidelijker. Dit is de zwangerschap van en voor een ander. Als het een meisje was geweest zou ik het ook wel zo blijven zien, maar dit maakt het allemaal net dat beetje gemakkelijker. Ik ben een blije draagmoeder!
De zoon van K. is ook blij. Blij dat hij een broertje krijgt. Gisteren was het Koninginnedag en hij ging oud speelgoed verkopen. In de doos zat ook een groot actiefiguur. Ik geloof dat het Superman was. Op het laatste moment bedacht hij zich en trok Superman uit de doos. "Leuk voor mijn broertje!" was zijn verklaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten