It giet oan!

Terwijl een groot deel van Nederland bevangen is door de elfstedentochtkoorts, zitten wij met onze hoofden heel ergens anders.

Gisteren was het dag elf na de terugplaatsing. De dag waarop ik bij de vorige poging ongesteld werd. Ik was vreselijk gespannen, want ook al had ik het gevoel dat het wel eens gelukt zou kunnen zijn, ik wist ook dat je lijf en geest je behoorlijk voor de gek kunnen houden.

Toen ik om een uur of half negen met lichte buikpijn naar het toilet ging en ik een klein spoortje/vleugje bloed bespeurde trok ik dus ook onmiddellijk de conclusie dat ook deze poging mislukt was. Met lood in mijn schoenen belde ik J. Om het slechte nieuws te vertellen. K. bellen kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Die stond zo strak van de spanning! De teleurstelling was groot, maar ook de strijdbaarheid.

Maar de ochtend vorderde. Ik ging nog ongeveer driehondervierentachtig keer naar het toilet, maar er was geen druppel bloed meer te bekennen. Ik werd gek van mezelf en mijn lijf. Waarom brak het nou niet door, de onzekerheid was killing. Tegelijkertijd werd het stemmetje achter in mijn hoofd luider. "Weet je nog? Bij je dochtertje had je eerst ook een druppeltje bloedverlies, misschien ben je gewoon zwanger!" riep het. Ik nam een besluit. Als ik om één uur nog geen spoortje van bloed had gezien zou ik een test gaan kopen en deze doen in 't toilet op mijn werk. Zo gezegd zo gedaan, want geen druppel…

Daar zat ik. Met mijn kruidvattestje op 't toilet. En gek genoeg wíst ik het. Ik zou een tweede streepje zien verschijnen. Ik was dan ook niet verbaasd toen er een overduidelijke tweede streep verscheen.
Ik moest even wat rechtzetten bij K., J. en B.

Ik ben ZWANGER, K. en J. zijn in verwachting. It giet oan!!

En natuurlijk, het is nog pril. Er kan nog van alles misgaan, maar het kan, het gaat en we doen het. Wat een geluk.