Gemis

De echo afgelopen maandag leverde weer prachtige plaatjes op. Zal ik bij iedere echo vol blijven schieten als ik ons kindje in beeld zie verschijnen? Ik 'vrees' van wel....

Toen ik later deze week op een avond in bed lag kon ik de slaap niet vatten. Ik mijmerde wat voor me uit en dacht terug aan de echobeelden. Een druk bewegend kindje van ruim 4 cm met, voorzover we konden zien, alles erop en eraan. Ik liet deze week vol trots de glasheldere fotootjes aan vrienden en familie zien, die allemaal enthousiast reageerden. De reacties varieerden van "het lijkt wel een aapje" of "goh, net een alien" tot "nou, ik kan er helemaal niets van maken hoor". Tja, de meeste mensen hebben vast weinig kaas gegeten van echo's lezen....:-)
Overduidelijk waren het hoofdje, rompje, armpjes, beentjes, kaak, ogen én een kloppend hartje te zien!
Misschien dat het juist kwam door die duidelijke beelden van een mini-mensje, maar tijdens mijn gemijmer in het donker voelde ik opeens een soort gevoel van gemis. Het gemis dat ons kindje niet in mijn buik zit, onder mijn dekbed, in mijn warme bed ligt.
Dat ons kindje op geen beter plekje kan groeien dan in E's buik, dát staat als een paal boven water. Daar ben ik ziels- en zielsgelukkig mee.
Maar oef, wat was het toch fijn geweest als ik dit kindje elke minuut van de dag bij me had kunnen dragen.
Morgen krijgen we weer een echo. In het ziekenhuis dit keer. Hopelijk staan we na afloop weer opgetogen buiten met nieuwe plaatjes. Ik kan er geen genoeg van krijgen!