Hard

Hard bericht. Dat kreeg ik maandag te horen van E. Zonder enig voorteken, heel plotseling op haar werk werd ze ongesteld. En dat maakte ze dat ze het gevreesde rottelefoontje moest plegen. Wat was dat moeilijk voor haar, om ons, vast met lood in haar schoenen op te bellen om te zeggen dat het niet was gelukt. Midden in een vergadering zag ik dat zij het was en wist daarmee ook wat de reden van haar telefoontje was. Bellend op de gang, net op een moment dat het hartstikke druk met andere mensen was, verwerkte ik het slechte nieuws. Om daarna weer vrij snel terug te moeten naar mijn overleg. En ook E. moest weer zo snel mogelijk terug naar haar werkplek. Een bizar moment. Met een gevoel alsof ik zo ongeveer knock out was geslagen, ben ik weer het overleg ingegaan en heb de rest van het uur de stemmen van mijn collega's langs me heen horen zoemen. Dit was het dus, een keihard gevoel. Alle gevoelens van spanning, hoop, zenuwen, actie...alles was in één klap weg. Natuurlijk zaten we niet alleen maar op die roze wolk en zijn we rationeel genoeg om te bedenken dat de slagingskans zomaar in één keer heel klein zou zijn, maar toch... Toch is dit een gevoel waarop je je niet echt goed op kunt voorbereiden. Tijdens de wachtdagen hebben J. en ik zo intens het verlangen gevoeld en stiekem momentjes toegelaten om te voelen en te fantaseren over "stel je eens voor dat dat het wél lukt...." 's Avonds thuis op de bank met J. heb ik de tranen uit mijn kop gejankt en dat luchtte gelukkig wel op. We rapen de scherven weer op en gaan verder. Rasoptimist J. trekt mij daar gelukkig al snel weer in mee. Gisteravond kwamen E. en B. bij ons langs. Dat was zo fijn. Natuurlijk hebben we elkaar even lekker vastgehouden en het erover gehad. We zijn en blijven optimistisch! Daarna hebben we de wijn opengetrokken en, zoals het er eerlijk gezegd op avonden met ons vieren weleens vaker aan toe gaat, het niet bij één fles gelaten ;-). Kijk, zo heeft ieder nadeel toch een (klein) voordeel....