Tik tak tik tak

Achtendertig weken en één dag. Ik voel me een vrouwtje van 85, maar tegelijkertijd voel ik me vrouwelijker en mooier dan ooit. Hoogzwanger zijn is een bijzondere ervaring. Niet alleen maar leuk, want ik geef weer iedere dag over door het maagzuur en slapen en bewegen is niet meer zo vanzelfsprekend. Aan de andere kant is het geweldig om mijn neefje te voelen draaien en schoppen. De manier waarop hij op mijn aanrakingen reageert ervaar ik ook als heel bijzonder. En die buik hè... ik begin hem eindelijk echt mooi te vinden.

Toch ben ik wel klaar met zwanger zijn. Zondag vieren we de verjaardag van onze dochter I. Ze wordt drie en kijkt daar enórm naar uit. Na het feestje mag hij komen. Ik realiseer me dat het nog wel vier weken kan duren, maar ik hoop dat hij zich eerder meldt.

We staan allemaal op scherp. De 'vluchttassen' zijn gepakt, de camera's liggen klaar, het bed staat op klossen. Ook zijn K. en J. goed telefonisch bereikbaar (wie K. en J. persoonlijk kent zal snappen dat dat best bijzonder is). B. is nog íets minder doordrongen van de noodzaak bereikbaar te zijn, maar hij doet zijn best.

Ook I. is in toenemende mate bezig met de zwangerschap en de komst van haar neefje. Steeds vaker gluurt ze even in mijn navel om te zien of hij er al aankomt. Bijna iedere dag vraagt ze wel even of we nog "gezellig naar de velloskundige" gaan om naar het hartje van de baby te luisteren. Als ik even een beetje moeilijk kijk vraagt ze: "Wat is er mama, schopt de baby?" Ook benoemt ze vrijwel altijd wanneer we het over de baby hebben dat hij bij tante K. en oom J. gaat wonen. Mooi hoe dit voor haar de normaalste zaak van de wereld is.

Ik ben benieuwd hoe ze zal reageren als de baby er daadwerkelijk is. Ik denk dat ze in de eerste plaats blij is dat ik haar weer gewoon kan optillen en met haar kan stoeien. Verder zal ze moeten wennen aan het uitblijven van bezoekjes aan het ziekenhuis en de verloskundige. Dat zal ze erg jammer vinden, want beide zaken vindt ze geweldig gezellig. Ook zal ze haar oom en tante iets minder vaak zien dan nu. Ook dat zal even wennen zijn. Anderzijds heeft ze zich gedurende het hele traject zo flexibel getoond, dat ik ook nu geen grote problemen verwacht.

En tot het zover is blijven we vooral veel lachen. Maandag was ik met B. en I. bij de supermarkt. De kassière (die volgens B. nogal fan is van I.) vroeg aan I.: "Krijg jij een broertje of zusje?" Gemakzuchtig zei I.": "Ja". Omdat ik geen énkele onduidelijkheid voor haar wil creëren koos ik ervoor om te zeggen: "Nee toch, een neefje!" Ik zag de kassière even nadenken en waarschijnlijk kwam ze tot de conclusie dat ik dan de tante van I. moest zijn. Totdat B. achteloos zei: "Geef de kaas maar even aan mama."

De gezichtsuitdrukking van de kassière die daarop volgde was onbetaalbaar.