Even voorstellen...

Poeh, de eerste blog ooit in mijn leven. We hadden het er al een paar keer over gehad. Dat het een leuk idee zou zijn wanneer mensen die zo betrokken zijn bij ons 'avontuur', mee zouden kunnen lezen wat we beleven en wat er zoal gebeurt. Wel makkelijker gezegd dan gedaan merk ik nu, want wat schrijf ik nu wel en wat niet?!

Eerst maar eens voorstellen, want ik ken natuurlijk niet alle lezers persoonlijk.

Ik ben dus K., nu 38 jaar en getrouwd met J. We wonen in Noord-Holland op een heerlijke plek. Ik heb een geweldige zoon van bijna 7 en J heeft 3 fijne dochters van 21, 16 en 7 en een schat van een zoon van 12.

Ruim 3 jaar geleden, een paar maanden nadat J en ik heel bewust besloten hadden te proberen om samen een kindje te krijgen, kregen we nieuws waardoor de wereld even stil kwam te staan. Ik bleek baarmoederhalskanker te hebben en het was onduidelijk hoe ver het was.

Vrij snel werd duidelijk dat om de hele tumor te verwijderen mijn baarmoeder eruit zou moeten. Ik kan niet meer bedenken hoe vaak ik door dat bericht heb moeten huilen...

Omdat mijn arts wist van onze kinderwens heeft hij ons vrij snel gewezen op hoogtechnologisch draagmoederschap (htdm). Een genetisch eigen kindje van J en mij, dat groeit in de baarmoeder van een andere vrouw. Die we toen natuurlijk nog niet hadden.

Nauwelijks bekomen van het bericht "je hebt kanker" en de operaties die volgden moesten we een beslissing nemen om te gaan proberen embryo's te maken voor het eventuele geval we ooit zouden gaan voor htdm. Want door de bestralingen die nog volgden zouden mijn eierstokken het misschien niet overleven. En ik dus het risico liep vervroegd in de overgang te raken en geen eicellen meer zou produceren. Een bizarre tijd dus,tegelijkertijd letterlijk na te moeten denken over leven en dood.

Toch zijn we er toen voor gegaan en ondanks dat het zowel fysiek en mentaal wel heel veel tegelijk was, gaf het óók heel veel kracht en hoop. Zeker toen er 6 sterke embryo's van J. en mij de vriezer in gingen en na een half jaar bleek dat ik ook nog 1 werkende eierstok had.

E. en B. wisten vanaf het begin van onze kinderwens en we hebben daar met zn vieren ook altijd heel open en intens over gesproken. Een klein half jaar na de geboorte van hun eigen dochter hebben ze ons verteld draagouders te willen worden van ons kindje. Ik weet het nog heel goed, het was op een avond vóór wij op vakantie gingen. Verdwaasd, blij, emotioneel en soms ongelovig zijn we op vakantie gegaan en had ik na een week een torenhoge rekening van het gesms met E. Nu anderhalf jaar later zijn we samen ongeveer 1000 en 1 gesprekken verder, hebben we alle medische en psychologische hindernissen genomen en hebben we toestemming van het ziekenhuis om te mógen beginnen. Letterlijk zijn de handtekeningen gezet door ons en het ziekenhuis. Het is spannend, we staan aan de vooravond van misschien wel de meest spannende gebeurtenis van mijn leven. Het voelt op dit moment nog spannender dan toen ik zelf zwanger was. We zijn al zo ver gekomen, ik ben er klaar voor, met verschrikkelijk veel kriebels in mijn buik! Fijn dat jullie meelezen, betrokkenheid voelt goed en zal ik vast hard nodig hebben zo nu en dan.

Wordt vervolgd....

K.