Gekriebel

Ik leef nog hoor! Het is al een poosje geleden dat ik hier wat van me liet horen. Ik heb dan ook niet zo vreselijk veel te melden. Het gaat best goed. Niet geweldig, want ik blijf misselijk en ik zie de toiletpot nog veel te vaak van dichtbij, maar over het geheel genomen mag ik niet mopperen.

Mijn buik groeit. En flink ook. Ik heb de geijkte vragen (Weet je zeker dat het er maar één is? Hoe lang moet je nog? Wáááát, zo lang nog?!) alweer gehad. Ik vind het erg leuk dat het al te zien is dat ik zwanger ben, ik hoop alleen dat het groeitempo wel een beetje af gaat nemen, anders zal ik straks gelijkenissen vertonen met Moby Dick. Wel heel fijn ook voor K. en J. dat ze kunnen zien dat hun kindje in mij groeit.

Inmiddels voel ik m'n kleine logé ook. Een onmiskenbaar gekriebel in mijn buik. Nog nooit was de naam van dit blog zo toepasselijk! Geweldig hoor, dat ik het voel, maar ik vind het best confronterend dat ik K. en J. dit niet kan laten voelen. Daarvoor zullen we toch echt nog flink wat geduld moeten hebben. Gelukkig is de volgende echo alweer in zicht! Misschien weten we over anderhalve week of  K. en J. een zoon of een dochter krijgen. Spannend! K. en ik hebben verschillende voorgevoelens. Misschien moeten we er maar eens geld op gaan zetten.

Een onsamenhangend relaas(je) van mij deze keer, maar jullie zijn in elk geval weer even op de hoogte.