Vorig jaar om deze tijd

Hoera! Nietmeerzokleine S. is jarig!

Een heel jaar is verstreken sinds het moment dat S. in de Friese hoofdstad op mijn borst lag. Hij glibberig, roze en perfect. Ik uitgeput, maar zó blij en opgelucht.

Gisteren vierden we zijn feestje. S. was een stralend middelpunt. Hij at enthousiast van de taart die ik voor hem maakte, was dolblij met het verpakkingsmateriaal van zijn cadeautjes en lag, zoals het een echte dreumes betaamt, de halve middag lekker te slapen in zijn bedje. Gisteren was zijn dag. En geloof me, hij stal de show.

Waar gisteren de dag in het teken stond van het vieren van de eerste verjaardag van S., staat vandaag voor mij in het teken van terugdenken en herbeleven. Mijn gedachten beginnen niet zelden met: "Vorig jaar om deze tijd...". Het zijn niet enkel fijne gedachten; de bevalling was erg zwaar en ik heb me, ondanks de geweldige steun van K., J. en B., heel alleen en wanhopig gevoeld. De pijn vergeet je, maar die eenzaamheid niet. Gelukkig overheerst blijdschap en trots tijdens mijn reisjes in de tijd, het resultaat van mijn inspanningen zat gisteren immers glunderend stukken taart in zijn mond te proppen!

Vorig jaar om deze tijd (daar ga ik weer) lag ik op mijn zij in het ziekenhuisbed. Ik praatte niet meer, was in mezelf gekeerd en ik herhaalde, geluidloos, steeds dezelfde woorden: "Ik moet en ik kan dit volhouden." Ik hield het vol en de uitkomst is bekend. Vanavond trek ik me ook weer terug. Ik steek de kaarsjes in de badkamer aan, doe de deur op slot, neem een warm bad en laat mijn gedachten de vrije loop. Vandaag voelt gek. Vandaag voelt bijzonder.

Vandaag is mijn dag.