Wederzijds?

Afgelopen weekend was het zover. Ik ging kleine S. weer zien. Visioenen had ik . Visioenen waarin het gezicht van dat kleine mannetje één en al glimlach zou worden wanneer hij mij na al die tijd weer zou zien. Warme armpjes om mijn nek. Misschien zelfs wel een natte snotkus.

Wat denk je? Niets van dat al. Ik mocht hem wel even optillen, maar daarna werd het pijnlijk duidelijk waar zijn prioriteiten lagen; het bemachtigen van een doosje rozijntjes. Hij worstelde zich los en banjerde doelgericht naar de keukenla met lekkers. Glimlachjes zijn bepaald niet schaars bij S., maar om nou te zeggen dat hij ze voor mij bedoelde… zijn broers zijn veel leuker om naar te lachen, naar het schijnt. En armpjes om mijn nek? Hoe moet je dan met je kleine garnalenvingertjes die rozijntjes uit het doosje peuteren? Geen tijd voor.

Het is duidelijk. Kleine S. heeft mij helemaal niet nodig. Normaal, wanneer je een kind baart, is dit kind de eerste jaren afhankelijk van je. Best een bijzondere gewaarwording om een kind te baren dat op geen enkele wijze afhankelijk van mij is. Hij vindt me vast best lief, zoals hij zijn andere familieleden lief vindt, maar voor zijn natje en zijn droogje heeft hij zijn ouders. Zijn broers en zussen zijn z'n helden. Opa en oma ook. En tante E., ach, die is best te pruimen.

Hij moest eens weten wat hij voor mij betekent. Hij moest eens weten dat hij, na mijn eigen dochter, het meest belangrijke persoontje in mijn leven is. Gelukkig heeft hij geen idee. Het is prima zo. Het is heerlijk om hem zo op zijn gemak te zien in zijn eigen wereldje. Met zijn persoonlijke helden voor wie hij grote grijnzen reserveert. Zijn armpjes om de nek van zijn moeder als ze hem naar bed brengt en diezelfde armpjes uitgestrekt naar zijn vader als hij vol enthousiasme op hem afrent. Hij heeft dat gezin compleet gemaakt en dat is een genot om naar te kijken.

Natuurlijk denk ik vaak na over mijn rol in zijn leven. En stiekem, of eigenlijk vrij openlijk, hoop ik dat ik ooit ook een beetje bijzonder voor hem zal zijn. Als dat niet gebeurt en ik blijf gewoon tante E., dan is het ook goed. Dan blijf ik gewoon op gepaste afstand de meest trotse tante ter wereld. Dit is de eerste relatie waarin ik er goed mee kan leven dat de liefde vooral van mijn kant komt. Mooi is dat.