Kabouterkie

Ik ben net terug van een heerlijke vakantie in Zuid-Afrika. Een paar weken ervoor, in aanloop naar deze reis, bedacht ik me opeens dat het precies 6 jaar terug was dat ik in Zuid-Afrika voor het eerst voet aan de grond zette. In 2008, een jaar dat zich grotendeels kenmerkte door angst, verdriet en onzekerheid. Operaties en bestralingen net achter de rug, was ik best wel kwetsbaar om zo ver van huis te gaan. Maar gesteund door J, mijn ouders, mijn zoon en die van J, hebben we er een onvergetelijke tijd gehad. Tel daarbij op een tas vol pijnstillers, verbandmiddelen en antibiotica voor-het-geval-dat die meegingen in de koffer en er kon eigenlijk niets meer misgaan. "We'll beat the system" was in die tijd een statement dat J. regelmatig gebruikte en dit voelde er ook als zo eentje.

Dat ik na thuiskomst, ongelogen, binnen twee uur weer in het ziekenhuis lag door een 'nagekomen complicatie die zelden voorkomt', nam ik zelfs min of meer op de koop toe. Niet dat ik veel keuze had overigens, maar het positieve gevoel bleef gewoon overheersen. Je kunt als mens eigenlijk veel meer hebben je van tevoren denkt. Wat natuurlijk ook geweldig bijdroeg aan dat gevoel was het feit dat er sinds een paar weken zes embryo's bestonden die lagen te wachten op betere tijden. En die zijn gekomen, enfin, dat verloop is alom bekend!!

Maar nu, pas geleden terug in Zuid-Afrika, was ik me er sterk van bewust dat ik er in 2008, in hele andere omstandigheden ook was. Toen vervuld met hoop, maar soms ook met vrees in mijn hoofd en hart door zes ingevroren embryootjes en het feit dat de kanker echt weg was, maar ook weg moest blijven. En dat ik daar nu dan weer was, maar nu gezond en wel met het liefste één jarig oude jongetje ter wereld in mijn armen. Die geen moment meer uit het oog te verliezen valt, omdat hij op zijn stevige beentjes niets liever doet dan de wereld om hem heen verkennen. 'Kabouterkie', zo noemden ze de kleine S. in het Zuid-Afrikaans liefkozend. Met zijn blonde haartjes en blauwe oogjes was hij er regelmatig een opvallende verschijning.

Inmiddels loopt de adoptieprocedure, de laatste te nemen formele stap in het juridische deel van het proces rond hoogtechnologisch draagmoederschap. Het gaat goed met ons, we prijzen ons enorm gelukkig en we hebben de balans na alle turbulentie aardig te pakken.

Nog een mijlpaal: volgende week is mijn laatste controle in het ziekenhuis, die fase sluit ik na vijf jaar daarmee dan echt af. De lymfeoedeem en een paar andere kwaaltjes die ik overgehouden heb aan de behandelingen zijn eerlijk gezegd soms best taai en zullen nooit meer overgaan. Maar 'kom op' zeg ik dan, ik ben genezen, ik hanteer het wel. De verstevigde emotionele verbintenis tussen E, B, J en mijzelf koester ik ontzettend en de band tussen E. en S. eveneens. Ik hoop, nee, weet zeker, dat alles wat samenhangt met S. en draagmoederschap, voor ons alle vier een graag en veel besproken onderwerp zal blijven. En mocht bij één van hen de aandacht verslappen, dan zal ik ze wel bij de les houden.

E. is aan een boek begonnen, ik hoop dat ik het eerste exemplaar van haar mag lezen. Dit is mijn laatste blog, de reis en reden waarom ik aan deze blog begon is voor mij tot een einde gekomen. Voor mij is de cirkel rond, of zoiets, zo voelt het. Als ik andere mensen, nu of in de toekomst kan helpen met mijn verhaal, dan zal ik dat heel graag blijven doen. Maar mijn persoonlijke verhaal stopt hier. Was ik aanvankelijk nogal aarzelend toe E. voorstelde om te gaan bloggen, ik heb er door de tijd heen steeds meer plezier in gekregen. Hartverwarmende reacties hebben me heel goed gedaan, verrast was ik door het grote aantal lezers, soms uit wel tien verschillende landen. Het boek zoals alleen E. dat kan schrijven zit er voor mij niet in. Laat mij maar opnieuw trots zijn op 'mijn' allerliefste schoonzus, draagmoeder en boekschrijfster ter wereld!