Verticaal blijven

Hij is weer terug op Hollandsche bodem!

Dat zou verdorie ook tijd worden. Ik geef eerlijk toe; ik heb genoten van de foto’s van S. in Afrika. Zo’n dapper, blond ventje dat daar onbevangen ronddrentelt. Heerlijk! Trots voelde ik me ook, omdat hij het zo goed deed. Hij heeft zich daar –begreep ik uit de verhalen van de misschien nog wel trotsere moeder- heel gemakkelijk aangepast aan de andere omgeving en omstandigheden. Dat deed me goed. Dus ondanks dat ik het best heel lastig vond en ik ook echt wel een paar traantjes heb gelaten, waren de afgelopen weken beter uit te houden dan ik van tevoren dacht. Zondag zie ik hem (en zijn ouders, vooruit, die doen ook mee) weer. Ik vermoed zomaar dat ik daar erg van ga genieten.

Morgen is het Sinterklaasfeest. Onwillekeurig denk ik terug aan 5 december vorig jaar. K. en ik gingen lunchen en winkelen in Leeuwarden met de kleine baby S. in de kinderwagen. Het was de eerste keer sinds de bevalling dat we zoiets ondernamen. Het was vreselijk vies weer. Er viel natte sneeuw en de straten waren glibberig. Na de lunch en de nodige inkopen liepen we in de richting van het kantoor waar ik werk. Uiteraard moesten we het prachtige product van onze inspanningen ook even aan mijn collega’s showen. Bijna bij de ingang deden mijn benen ineens niet meer wat ik wilde en gleed ik uit. Ik brak mijn arm. Niet dat ik dat in de gaten had, we zijn nog naar binnen gegaan, hebben S. laten zien en gezellig met mijn collega’s gepraat. Tussendoor mijn arm maar even onder de koude kraan gehouden, omdat het toch wel vervelend voelde. Eenmaal thuis trok ik mijn jas uit en zag ik dat mijn arm toch wel behoorlijk scheef stond. Doorgaans is dat geen goed teken, dus we hebben er toch maar even een arts naar laten kijken. Geen overbodige luxe, zo bleek.

Nu een jaar verder is mijn arm nog steeds niet helemaal de oude. Ik heb dus besloten om morgen het zekere voor het onzekere te nemen. Ik ga níet fietsen naar mijn werk. Ik ga kijken waar ik loop in plaats van naar mijn telefoonschermpje. En in geval van sneeuw ga ik zitten en blíjf ik zitten waar ik zit tot iemand –wie dan ook- me komt ophalen.

Want wat er ook gebeurt, zondag wil ik mijn lieve neefje met twee armen kunnen vasthouden, zoals het een goede draagmoeder betaamt.