Afstand

Zuid-Afrika.

Dat is best ver van hier. En daar is S. nu met zijn ouders, grootouders en grote zus. Zoals ik al eens eerder schreef heb ik best moeite met grote afstand tussen ons. Er kunnen hier in Nederland rustig drie of zelfs vier weken voorbij gaan zonder dat ik S. zie, maar als ik weet dat we door heel veel land en water gescheiden worden, dan krijg ik het benauwd. Ik vond afstand doen gemakkelijker dan afstand voelen.

Ik kreeg gisteren een fotootje van S. tijdens de tussenlanding in Parijs. S. op de arm van zijn vader, een mooi vliegtuig op de achtergrond en… daar gingen de tranen. Ik weet het, het slaat nergens op. Het is ook volstrekt onmogelijk om uit te leggen hoe het precies voelt en ik kan al helemaal niet verklaren waarom het zo voelt. Ik geef er dan ook maar niet te veel aan toe. Ik gunde mezelf een grienminuutje, snoot mijn neus en basta!

Na mijn korte snottersessie heb ik het fotoalbum gepakt met foto’s van de zwangerschap, de bevalling en het eerste levensjaar van S. Terwijl ik door dat album bladerde, realiseerde ik me voor de zoveelste keer dat we iets heel moois hebben meegemaakt samen. Dat het niet uitmaakt hoeveel kilometers er tussen ons liggen, omdat we een band voor het leven hebben.

Ik zag de foto van het moment waarop ik S. aan K. geef. Ik weet nog precies hoe klaar ik ervoor was. S. moest naar zijn moeder. Ik besefte dat dit eigenlijk ook weer een beetje zo’n moment is; S. hoort bij zijn ouders en die zijn nu eenmaal een paar weken in Afrika. Dat is helemaal niet erg.

Dus nu voelt het goed. Ik moest even wat denkwerk doen, even weer helder hebben wat mijn oorspronkelijke beweegredenen waren. Ik deed het voor K. en J., voor hun geluk en wanneer zijn zij gelukkiger dan tijdens een vakantie met S.? Het is geweldig dat ze dit samen kunnen meemaken. Uit met dat gesip!

Op de laatste pagina van het fotoalbum staan K. en ik samen. De liefde tussen ons spat van de foto. Ik denk dat ik de komende weken nog vaak naar die foto ga kijken. En als ik dan toch bezig ben, naar het hele fotoalbum. En ach, dan zijn die weken vast zó voorbij.

Ja toch?

Verdorie, waar liggen die tissues nou toch...